Laura

In mijn bronnen een luid bejubelde film noir, maar ik zou 'm zeker niet tot de beteren uit 't genre rekenen. Daarvoor vind ik 't teveel detective/policier. Dat ís natuurlijk ook de kern van het noir-genre, maar als 't goed is ontstijgt het dat, verstrikt rakend in zijlijntjes en wendingen. Laura (de film) is overzichtelijk en helder, al is de twist nog best verrassend. Film opent gedenkwaardig met een oude dandy in bad en een politie-detective die 'm ondervraagt. De ouwe is 'n bekende van de jonge schoonheid Laura, die vermoord is. Hij is verdachte, maar de detective ziet er toch geen bezwaar 'm hem mee te nemen op onderzoek. Ze komen bij de volgende verdachte, de verloofde van Laura. Beide heerschappen kunnen elkaar duidelijk niet uitstaan. Verdere verdachten zijn er niet, dit is de set-up en de detective (en de kijker) maar nadenken hoe 't zit. Om zich te concentreren speelt de detective een "rol vier ijzeren balletjes tegelijk in gaatje"-kinderspelletje. Ikzelf zat te denken dat de twee verdachten hun haat voor elkander slechts speelden en een samenspanning vormden. Het zit totaal anders, gelukkig maar.