Milou en Mai

Een bruisende uitgelaten Malle, ietwat niemendallerig misschien, maar zeker leuk, stampvol maffe typetjes. Een oude vrouw sterft, haar man (Milou) is verdrietig, of wacht, het is haar oudste zoon die altijd in het (het is Malle dus enorme) ouderlijk huis was blijven wonen. Hij heeft zowaar wel een dochter, de bitchy Camille (Miou-Miou). Ook de rest van de familie plus aanhang druppelt binnen voor de begrafenis en, belangrijker, het verdelen van de erfenis. Naast Milou is Camille's dochter Françoise, piepjong, maar toch net oud genoeg, de spil van de film. Zij stelt lastige vragen terwijl de stelletjes aan partnerruil doen. (Wat is de pil? Waarom bindt tante haar vriendin vast aan 't bed) Jaajaa. Zo wordt de dode (toch redelijk gehate) moeder snel vergeten, wat helemaal gebeurd als de revolutie uitbreekt. Het is '68! Dat deden Cohn-Bendit en z'n kornuiten toch knap, als dit enig realisme heeft was de elite blijkbaar echt bang op dat moment. De fabriekseigenaren uit de buurt komen schuilen in de villa, tot ook die niet meer veilig lijkt en de hele mikmak maar in 't bos gaat zitten. Vrolijke chaos in elke porie van de film. Een oversekste vrachtwagenchauffeur die tomaten uitdeelt, en Milou die op geheel eigen wijze rivierkreeften vangt: "au! au! au!"