Le Feu Follet

Kille,vrij sterke en vooral pijnlijke film over depressie. Een man zit in een kliniek om af te kicken van de alcohol, maar die alcohol is slechts een vlucht voor z'n angsten. Dokter zegt: het is gewoon een kwestie van wilskracht. Hij: wilskracht is nu net wat me ontbreekt. Bepaald geen strenge kliniek trouwens, hij loopt in en uit en heeft zelfs een pistool op z'n kamer. De opening is trouwens ook al interessant, man vrijt met vrouw er staat een hele rij bedden in de kamer. Vreemd. Is 't 'n ziekenhuis? Het blijkt een goedkoop hotel, maar zelfs voordat je iets weet over de kliniek zit dat toch in het hoofd. De man maakt nog een tripje langs z'n rijke vrienden, die met 'm discussiëren, op proberen te vrolijken, allemaal zonder effect. Hoofdrol ook voor de muziek van Erik Satie, elke keer als diens bekende wiegende roerloze akkoorden klinken krijgt een scène meteen extra drama. Dit wordt nog versterkt door 't feit dat de film "roomtone" lijkt te ontbreken, hele stille sfeer, ook tijdens de vele dialogen, alsof de ruis wacht op de piano van Satie.