Jay and Silent Bob Strike Back

Voelt als een einde van de View Askew-reeks, al maakte Smith hierna ook alweer Clerks II. (Was misschien uit financieel oogpunt noodzakelijk) Hoe dan ook, hier bereiken de zelfverwijzingen hun hoogtepunt. Werkelijk ie-der-een uit zijn eerdere films komt langs. Er worden grapjes gemaakt over Mallrats, Dogma. En als Silent Bob weer 'ns in mime iets aan Jay probeert duidelijk te maken schreeuwt die 'm woest toe: "in Chasing Amy kon je wel een heel verhaal vertellen tubby bitch!" Starwars is natuurlijk ook weer van de partij. Mark Hamill! Carrie Fisher! (Als non die door Jay voor 'n lift wordt betaald...) Jay en Bob gaan naar Hollywood, bijgestaan (denken ze) door wat Tarantino-achtige latexpakmeisjes. Aldaar wordt een van hun strip-avonturen verfilmd. (Rollen: Biggs en Van Der Beek) Bob en Jay vinden 't maar niks, want door die film praat heel het internet poep over ze! Ze belanden per ongeluk op de set van Good Will Hunting 2 (Hallo Matt Damon en Ben Affleck!) Waar ook van Sant natuurlijk bij is. ("I'm busy") Er is ook nog wat met een aap en Will Ferrell, een wild life agent.. Want zo'n film is 't.

L'Auberge Espagnole

Zelfs zonder ooit zelf als student in 't buitenland te hebben verkeert kan ik zien dat de sfeer goed getroffen is. Euro Pudding is de gepast ironische Engelse filmtitel voor dit samenraapsel van nationaliteiten dat in Spanje probeert wat te leren, maar ondertussen vooral kibbelt en relaties onderhoudt. Hoofdpersonage is Xavier, Romain Duris, met zo'n ultieme Franse Sarkozy/Mr. Bean-kop, die eindelijk verlost is van zijn hysterische dinnetje. (Audrey Tautou.) Hij leert in Barcelona over 't leven, via een lesbisch Belgisch meisje en een oudere (eveneens Franse) vrouw. Er gebeurt niet al teveel, maar als hij aan 't einde - 't jaar is om - weer terug thuis is en door Parijs dwaalt, is de melancholie heel goed invoelbaar. Het echte leven moet beginnen, kantoorslaaf. Dat kan toch niet waar zijn?

Straw Dogs

Dustin Hoffman in een western van Peckinpah!? Oh nee, dit is de film met die klassieke eerste scènes, waarin een echtpaar (naast Dustin Susan George) arriveert in een Engels dorpje. Meteen is duidelijk dat de geflipte dorpsbewoners niet te vertrouwen zijn: dronkelappen, pedofielen en lolita's. De hele mikmak. Het huwelijk van de twee is ondertussen ook een van de slechtste ever on film. Dustin probeert aan wiskundesommetjes te werken, Susan flirt (uit verveling of zelfdestructie) wat met de werklui, die hun landhuis opknappen. Als de werklui Dustin als dekmantel voor 'n jachtpartijtje hebben uitgenodigd volgt een van de meest beruchte scènes uit de filmgeschiedenis. De verkrachting. Ofzoiets, want gedeeltelijk lijkt "Susan" er ook nog wel van te genieten.. Heel pijnlijk. Film begint dan langzaam het psychologische te verlaten voor een uitgebreid hak en smijt-einde. Dustin heeft duidelijk wel plezier in zijn oenige personage, dat tot verbeten gevechtsmachine uitgroeit, maar het is ook wel wat slapstickerig. Apart en gedenkwaardig, maar maakte zijn naam als klassieker voor mij toch niet helemaal waar.

La Grande Illusion

Soort omgekeerde filmquiz. De anti-oorlogssfeer van All Is Quiet On The Western Front. (Logisch, ook WW1) En vooral, heej, lijkt de Great Escape wel! Maar was de Great Escape niet op feiten gebaseerd? Zouden die Engelse gevangen hun ideeën uit deze film hebben? De tunnel graven mislukt hier, het is ook zo gezellig met feestjes, drag queen verkleedpartijen enzovoort, en een paar officiers worden overgeplaatst naar een duister fort waar de gedesillusioneerde Erich von Stroheim de scepter zwaait. Ontsnappen is een morele plicht dus gaan ze weer aan de slag voor een nieuw bizar plan. (Met fluiten, pannen en ketels) Ondertussen houdt Renoir zich bezig met zijn favoriete onderwerp: klassenverschillen. Allemaal flitsend en onderhoudend gebracht. Als twee gevangenen (Jean Gabin en Marcel Dalio, wiens personage als jood nog flink wordt uitgekafferd) uiteindelijk ontsnappen komen ze bij een jonge weduwe terecht. (Met kind) Waar kennen we dat ook alweer van? The Defiant Ones, die film met twee geketende gevangen, inclusief de erotische spanning. Zeer mooi laatste gedeelte, alleen jammer dat Renoir het einde niet open hield.

Tempus Fugit

Daar gaat mijn "policy" om nooit een nagesynchroniseerde film te kijken. Pas na ongeveer tien minuten dacht ik: er klopt toch iets niet. Blijkt dat de personages Catalaans zouden moeten spreken. (Geen idee hoe dat klinkt) Het moest haast wel op Spaans lijken. Verder een grappig/vrolijk sci-fi verhaaltje, waarin een Balkenende/Prins Constantijniaanse klunzige anti-held de wereld moet redden. Zo is 'm opgedragen door een mysterieuze man met hoed, die over tijdreispillen beschikt. Handig, vindt ook de buurman van onze held, een fanatiek Barça-supporter. (Hond heet Koeman, altaar voor Cruijff) Hij reist alvast naar de Champions League-finale. Ai! (Zelfspot!) Barça - Real 0-10! Daar moet wat aan gedaan worden. Zeker omdat het niet bij die nederlaag blijft. Barça raakt in een crisis, degradeert en het allerergste, Camp Nou wordt verkocht aan Espanyol! Grappige zijlijn, die al snel met de hoofdlijn begint te knoeien, terwijl onze anti-held dan eindelijk zijn droommeisje aanspreekt.

The Believer

Heb 't al vaker gezegd, maar als er één grote religie interessant is, is het de Joodse. Deze film doet ook een mooie mystificatie-poging, op bizarre wijze. Ryan Gosling (die van Half Nelson) speelt een jonge neo-nazi, die al heel snel joods blijkt te zijn! We krijgen niet te zien hoe ie zo geworden is, maar zijn theorieën zijn bijzonder, eh, interessant. (Joden zijn volgens hem door fellatio geobsedeerde mietjes) De jongen raakt bevriend met een moderne nazi-splinterpartij, waar ze zich typisch genoeg enigszins lijken te schamen voor zijn rabiate jodenhaat. (Zij zijn meer fans van dictaturen, zonder holocaust) Maar, u voelde 'm al aankomen, every fear hides a desire, dankzij een nieuw vriendinnetje (uit die neonazipartij) raakt de jongen langzaam weer in de ban van die vreemde abstracte religie, vol regels, haast zonder God. Tegelijkertijd blijft ie zijn steeds gewelddadigere acties voortzetten, tot een pijnlijk (en mooi surrealistisch) einde. Schiet me te binnen, was de moordenaar van Kerwin Duinmeijer ook geen neo-nazistische jood?

Dogma

Moet toegeven dat ik eerst aan 't bekende filmmanifest dacht. Kevin Smith zonder soundtrack, rekiwisieten en kunstlicht? Nee hoor, het gaat om de bijbelse dogma's. Knotsgek verhaal, dat wederom begint met een jongensduo. (Damon en Affleck) Zij blijken, à la Der Himmel über Berlin, engelen te zijn. Wenders' Der Amerikanische Freund wordt eveneens geëerd, nou ja, misschien ook niet, maar ik moest eraan denken als wat personages de trein uit worden gekieperd, of was dat nou (ook) een Hitchcock-film? Hoe dan ook, de engelen willen terug en na jaaaaren en jaaaren in Wisconsin hebben ze de manier gevonden. (Iets met een klein kerkje) Maar ja, als je God op z'n nummer zet vergaat de wereld!? Ofzo. Dus word de stem van God naar de aarde gestuurd en die ronselt een abortuskliniekmedewerkster. (Haha, dat soort humor dus) Ze komt al snel in de problemen, maar daar zijn de profeten Silent Bob en Jay! (Die even daarvoor al heel geinig werden aangekondigd als "degene die teveel praat" en "de zwijger") De film wijdt veel teveel uit, het is een lange zit vol absurde theorieën en keihard geweld, engelen zijn geen doetjes. Ach, religie en humor had Smith maar aan Monty Phyton over moeten laten. De cameo van Alanis verzekerde hem er in elk geval wel van dat zijn film in elk artikel over "God in films" zal moeten worden genoemd.

Under the Volcano

Albert Finney werd inderdaad overal terecht geprezen voor deze moeilijke rol, heb ik nu zelf kunnen verifiëren. Op de Mexicaanse feestdag der doden (een voorteken natuurlijk) zit ie als alcoholist weer stevig/depressief in te nemen en zwamverhalen uit te slaan, tot zijn mooie vrouw Yvonne ineens uit Amerika blijkt te zijn teruggekeerd. (Ze lagen in scheiding) Samen met z'n halfbroer Hugh gaan ze gezellig op stap. (Hadden Hugh en Yvonne wat, denk je) Geweldige, magische sfeer, met Finney die in een gammele kermis-attractie duikt, en Hugh die op een terrasje een gitaar van een muzikant leent en een lied zingt. De muzikant wil hem heel realistisch niet helemaal alleen de show laten stelen en zingt ook mee. Daarna gaat de film wat de mist in als Hugh ook nog eens meent te moeten gaan stierenvechten. Het is de opmaat voor meer geweld, in bizarre establishments, waar dwergpooiers en Mexicaanse nazi's de dienst uitmaken. De betovering was voor mij verbroken, maar ik geef toe een happy end was ook niks geweest.

Beautiful People

Nikserige film over voormalig Joegoslavische immigranten en hun (van beide kanten haperende) integratie in Engelse families van allerlei pluimage. Op de achtergrond bereidt Engeland zich voor op de cruciale WK-kwalificatiewedstrijd tegen Nederland. (In '93) In 't meest fantasierijke gedeelte (de film zit vol verhaallijntjes) valt een hooligan/junk op het vliegveld op een stel kisten in slaap. En voor ie 't weet is via een parachute in oorlogsgebied Bosnië gedropt. Waar zijn drugs nog heel goed van pas komen!

Nine Lives

Een overdosis aan tragedies. Een "vignettenfilm" (mooie term) over, nou ja, negen levens dus. Negen vrouwen om precies te zijn. In de gevangenis, in 't ziekenhuis, in de supermarkt etc. Veel gepieker over relaties en dingen die voorbijgaan. Een prachtmeisje dat in haar huis pendelt tussen haar gehandicapte/zieke vader en bezorgde moeder. Een vrouw die naar de begrafenis gaat van de vrouw van haar dove ex. Die vervolgens in expliciete sign language duidelijk maakt dat hij nog heel vaak aan haar denkt. Het mooiste "hoofdstuk" zit op 't laatst. Glenn Close bezoekt met haar dochter (of wacht, is 't haar kleindochter?) een graf. Is 't de rustplaats van haar man? Of een eerdere dochter? Nauwelijks aanwijzingen, of ik zat gewoon niet op te letten. Desalniettemin het aangrijpendst, met het overenthousiast ronddartelende kind en de melancholische Close. Minpuntje aan Nine Lives is dat sommige personages weer in de andere vignetten langskomen, lijkt niks mis mee, maar het gebeurt dermate subtiel dat het volgens mij ook wel achterwege had kunnen blijven.

Smoke

Ook al begint Smoke in de zomer, het is toch meer een kerstfilm, die qua gevoel wel met Nobody's Fool valt te vergelijken. Had er al 'ns flarden van gezien, dacht dat het volledig om Harvey Keitel's sigarenwinkeltje zou draaien, maar de film is breder. Ben er nog niet uit of ik dat nou zo'n goed idee vind. Zo is er een flink zijplot rond een jongetje dat bij zijn pa (Forest Whitaker) in de garage gaat werken, alleen weet zijn pa helemaal niet dat hij 't is. (De familie-versie van Daratt, zeg maar) Keitel is ook nog bevriend met 'n schrijver, die op zijn buurt weer die jongen tegenkomt. Hm, dit wordt (op "papier") verwarrend. Het is een film vol grote en kleine verhalen/drama's, die op een aardige manier zijn verbonden, af en toe geholpen door wat Tom Waits op de soundtrack. Ik ben gek op verschillende soorten in- en aftiteling en deze heeft in die tweede categorie een hele leuke, Keitel heeft even daarvoor namelijk een mooi kerstverhaal verteld..

Kiss Me Deadly

Hallo Repo Man! (Spoiler!) Daar zat het bizarre nucleaire licht in een kofferbak. (Toch?) Hier zit 't in pandora's box. Het is overigens pas laat dat de kijker erachter komt wat de McGuffin nou eigenlijk is. Heel lang denk ik: het "ding" is hier letterlijk imaginair. (Is dat niet de ultieme oplossing?) Een Tim Robinson-achtige "bedroom dick" (Mike Hammer) pikt een verward meisje op van de snelweg. (Hallo David Lynch,die hier overal te bespeuren is) Het meisje is ontsnapt uit een gekkenhuis en natuurlijk breekt de pleuris dan uit.. Waarna onze held tegen de zin van een of andere inspecteur zelf op onderzoekt uitgaat. De inspecteur wordt gespeeld door een hele coole Wesley Addy, voor mij de ster van de film, maar waar had ik 'm eerder gezien? Op Hammer's speurtocht komt ie een samenzwering van idioten tegen. Een Italiaanse wannabe-operazanger, bijvoorbeeld, van wie hij een Caruso collector's item lp breekt, onvergeeflijk. Ook zijn er klunzige maffiosi, een hebzuchtige autopsist, een jazz-zangeres, robot-achtige femme fatales en een Griekse automonteur. Die laatste is recht uit Bassie & Adriaan weggelopen. Vavavooom! Erg irrritant. (Blijken de maffiosi het me eens te zijn) Is dit een goeie film? Dacht 't niet, maar wel plezierig wonderlijk.

I Served the King of England

Wat een flop en dat nog wel van Menzel. Eentje in de categorie "stijl over substantie" en zelfs met al die prachtige plaatjes nog slaapverwekkend. Zou het de Tsjechische film zijn met het grootste budget? Zou me niets verbazen, al was er geen geld meer om een hotel aan 't end op te blazen, à la die Zwartboek-boerderij. Maar goed, da's niet zo belangrijk. Een oude man wordt vrijgelaten uit een gevangenis en hij begint te vertellen hoe dat komt. Het is dat de man een mooie stem heeft, maar 't gaaaaaat maar door. Plaatjes met praatjes en af en toe een flardje dialoog. Toen ie jong was, wilde hij maar twee dingen: miljonair worden en naakte meisjes (in ruime mate aanwezig) tot kunstwerkjes omtoveren, door ze te versieren met bloemetjes en eten. Via via weet ie zich op te werken tot ober in de duurste hotels van Praag, wat zijn doelen dichterbij brengt. In de mooiste scène komt een Afrikaanse prins dineren en serveren tientallen obers synchroon de gasten. Ik denk: 't lijkt wel een ballet. En daar gaan ze al echt dansen. De ober hopt (wegens omstandigheden) van duur hotel naar duur hotel en net als de film echt saai begint te worden komen de Duitsers. Oh ja, jaren '40 natuurlijk. Als irritant sujet slaat onze Tsjechische vriend een kordaat nazistisch Sudeten-Duits meisje aan de haak. Daar komen natuurlijk problemen van. Al levert 't tijdelijk ook wel wat op..

Chasing Amy

Ik zou het geen komedie durven noemen. Kevin Smith introduceert wederom zijn door comics (en seks natuurlijk) geobsedeerde helden. Twee tekenaars, die nu ook zelf over Rosencrantz & Guildenstern beginnen, zijn al jaren vrienden en collegae. Ze spelen nog altijd ijshockey-games, maar dan ontmoet de ene een nieuwe vlam. (Joey Lauren Adams) Althans dat hoopt ie, want ze blijkt lesbisch te zijn. Of niet? De film schildert eerst mooi de vooroordelen die lesbische vrouwen waarschijnlijk altijd te verduren krijgen. (Ongeloof, de juiste man nog niet ontmoet, vrouwen hebben gewoon serious deep dickin' nodig etc.) Maar als hij haar dan zijn liefde verklaart is ze alsnog om! Lijkt een absolute afgang voor de film, maar uiteindelijk weet Smith het toch nog zo te draaien dat deze plotwending wordt overleefd.

Edmond

Door Vido Liber ergens op 't filmforum getipt als zijnde een soort After Hours. Heeft ie gelijk an, al is 't nog meer Eyes Wide Shut. (Die ik toen geloof ik net gezien had) In After Hours belandt het hoofdpersonage in een bizarre nachtmerrie, vanuit iets positiefs. (Hij heeft een date) In Eyes Wide Shut, en ook hier, is 't vanuit een negatieve emotie. Dus wordt 't nog erger. Edmond (William H. Macy) is kantoorslaaf en besluit om eindelijk zijn vrouw te verlaten. Interessant genoeg (moet haast expres zijn) lijkt zijn echtgenote, in de scène waarin zij geïntroduceerd wordt, een prostituee. Zo ongemakkelijk is hun omgang. Daar gaat Edmond echter pas later naartoe, denk weer aan Eyes Wide Shut, als hij de rosse buurt opzoekt, voor peepshows achter glas (hij begrijpt er niets van: "kan ik je niet aanraken?") pawnshops en ander gehossel. Edmond wordt steeds opgefokter, chagrijniger, racistischer en de geweldsspiraal eindigt waar ie altijd eindigt. Een hele hoop bloed. Dan merken we dat de film eigenlijk op een toneelstuk is gebaseerd voor een smart-ass-einde in de gevangenis. Aan de flauwe kant.

Mar Adentro

Hmm, hoe heette die Franse film van laatst ook alweer, waar een man in een revalidatie-proces belandt? Oh ja, Diving Bell. Dit is er een in die tearjerker-categorie. Ik heb er niks mee. Javier Bardem ligt bijna dertig jaar verlamd in bed en wil dood. Euthanasie, da's lastig in Spanje, dus zijn er processen e.d. Door zijn tv-appearances krijgt hij een aanbidster en weer 'n andere vrouw is ook wel in hem geïnteresseerd. (En hij in haar) In de enige echt goeie scène, ver over de grens van sentimentaliteit heen, maar wat geeft 't in zo'n film, fantaseert hij hoe hij het raam uitvliegt en haar op 't strand vindt. Ondertussen klinkt Nessun Dorma van Puccini. Jaa, dat werkt altijd natuurlijk.

In a Lonely Place

Goed, maar niet verpletterend goed, zoals ik had gehoopt. Terwijl de film tegelijkertijd echt niets fout doet. Films over scenarioschrijvers, altijd leuk. (Sunset Blvd, Adaptation, Barton Fink, of nee Fink was een "gewone" schrijver, hmm) Hoe dan ook, Bogart is in elk geval wel een scenarioschrijver. Hij moet een boek bewerken, maar is te lui om 't te lezen. Neemt daarom maar een meissie (Martha Stewart, die heel erg lief/overdreven haar best doet) mee naar huis, die 't na begint te vertellen. Beste grap: "and there's all kinds of little plots and twists I left out!" Bogart droogjes: "thank you". Vervolgens vertrekt 't meisje en één seconde later staat er een agent voor de deur. Daar had de film wat meer tijd moeten nemen, niet om te laten zien wat Bogart doet, of het meisje. Dat zou alles verknallen. Maar gewoon, de agent die aan komt rijden, vroeg in de ochtend. Ok, minor detail. Het meisje is dus, inderdaad, vermoord en Bogart is verdachte numero uno. Gelukkig is daar buurvrouw Gloria Grahame die 'm bij de politie weet vrij te pleiten, waarna de vonken overslaan. Hier begint het ware Hitchcockiaanse gedeelte, ze hebben dan wel wat, langzaam blijkt hoe gewelddadig hij is. Zou ie dan toch? Spoiler! Het originele einde voorzag in een absoluut Hitchcock-slot, de consequentie van de opgebouwde stress, Bogart met z'n handen om d'r nek en meer dan dat. Nicholas Ray koos terecht voor een iets subtielere afslag.

Reprise

Drama rond twee Noorse twintigers die allebei schrijfambities hebben. De een wordt bij z'n eerste poging gepubliceerd en raakt vervolgens in een psychose. De ander wordt afgewezen, maar geeft 't niet op en weet uiteindelijk ook een roman uitgegeven te krijgen, zonder psychose. Ondertussen volgen we hun vriendenkring, waarin zij twee rijkeluiskindjes vormen in een wereld van punkers. De voice-over heeft het vooral over "what if"-scenario's. De psychose-jongen neemt zelfs letterlijk zijn vriendin opnieuw mee naar Parijs om alles nog 'n keer te beleven. Subtiele, best verwarrende (ingewikkelde zo u wil) film met een mooie bijrol van een kluizenaarachtige schrijver, die door beide jongens bewonderd wordt.

Next Stop Wonderland

Je zou 't niet zeggen, maar deze is van de maker van The Machinist. (Brad Anderson) Hier serveert ie een niet al te beste romantische komedie. We zien de levens van een vrouw en een man, die elkaar af en toe kruisen, zonder dat ze in gesprek raken of iets dergelijks. (Wij weten dan hoe 't afloopt) De vrouw, Hope Davis, wordt door haar dominante moeder opgezadeld met een contactadvertentie en praat met een eindeloze reeks losers. De man, Alan Gelfant, wil hogerop en studeert als een gek, maar dat wordt weer 'ns niet op waarde geschat. (Denk aan Jude) Voor de liefhebbers is PS Hoffman nog aanwezig, als milieu-activistisch ex-vriendje van Hope.

My Blueberry Nights

Kan ik me ook aansluiten bij de algemene consensus hierover: mislukt. Het enige leuke is dat je merkt, oh ja, da's dus van de maker van Chungking Expres. Een veel betere film natuurlijk, met personages die echt leven. Het is niet de schuld van Norah Jones, maar haar rondreizen leek me toch wat doelloos en de ontmoetingen die ze heeft boeien ook al nauwelijks. (Alcoholistische agent enzo) Het gedeelte rond Portman die in casino's gokt is helemaal slaapverwekkend afgezaagd. Nee, wat mij betreft was de film de hele tijd in het cafeetje van Jude Law gebleven, wie weet dat daar nog een mooi verhaal van negentig minuten inzat. Wel geinig: de sexy cameo van Cat Power, die ook het leukste liedje aan de soundtrack bijdraagt. (The Greatest)

Mallrats

Na Clerks kwam Kevin Smith hiermee. In kleur, een budget voor wat stunts en natuurlijk wat tieten, op de een of andere manier voel je dat aankomen vanaf minuut één. Clerks was een praatfilm, dit ook nog wel natuurlijk, maar er is toch meer actie, wat al snel wat minder grappig is. Wederom draait het om een discussierend duo, twee lummels die op dezelfde dag gedumpt worden door hun vriendinnetjes, al was het maar omdat ze meer van Sega computers houden. Wat te doen? Nou, naar de "mall" om de Truth or Date quizshow te saboteren, waar een van de meisjes aan meedoet. Ze zoeken hulp bij Silent Boy en Jay en dat is natuurlijk vragen om chaos. Verhaaltje is voorspelbaar (ik zei quizshow!) maar het scenario zit goed in elkaar. Silent Bob, bijvoorbeeld, is bezig met Starswars evil powers en die komen aan 't eind nog mooi van pas.

Daratt

Eenvoudig en sterk verhaal. Deed me aan Le Fils en The Assistant denken. In The Assistant, een verfilmde roman van Malamud, overvalt een Italiaans crimineeltje een joodse kruidenier. Hij krijgt spijt, keert terug en gaat voor de man werken. (Zonder dat z'n baas weet dat hij de overvaller was) In Daratt gaat een plattelandsjongen uit Tsjaad, nadat een algehele amnestie voor burgeroorlogmisdadigers is afgekondigd, naar de grote stad. Hij zoekt en vindt de moordenaar van zijn vader en gaat voor 'm in de bakkerij werken. De man heeft niets door en begint 'm als zijn zoon te zien. Simpele spanningsopbouw, hoe gaat dit aflopen? Nou, op effectieve wijze. Het is een stille film, ook omdat de baas van de bakkerij nagenoeg geen stem meer heeft, omdat zijn keel in de oorlog (min of meer) is doorgesneden. Niet meer dan logisch dus dat de uiteindelijke "oplossing" niet talig is, in een discussie ofzo, maar puur op de kracht van beeld en geluid tot stand komt.

Léolo

Een van de slechts twee films die de tragische verongelukte Jean-Claude Lauzon maakte. Deze deed me denken aan Running With Scissors en het "opgroeien in Québec"-tintje heeft wat van C.R.A.Z.Y. Maar denk toch vooral aan een iets geslaagdere versie van de eerste. Met een, net als in Breaking Away, door Italië (Italiaanse meisjes vooral) geobsedeerde jongen, in een compleet bizarre familie, die ieder ook zo hun eigen obsessies hebben. (O.a. voor poepen, spieren kweken en het oraal laten verwijderen van teennagels) Film heeft een paar hilarische seksscènes. Wie de appeltaart in American Pie al ver vond gaan, deze film heeft ook een mooie techniek. Ondertussen vlucht het jongetje in poëtische gedachten, die eindeloos op voice-over worden voorgelezen. Doet hij dat nou als hij oud is? Of toch een oude zwerver die zijn schrijfsels uit de prullenmand vist.

Twin Peaks: Fire Walk With Me

Mijn "mentale" verzameling Lynch-films is hiermee compleet. Tsja, wat zal ik van deze zeggen. Als ik 't goed begrepen heb viel ie bij liefhebbers van de serie ook al tegen. En ik heb de serie niet eens gezien! Alleen het eerste half uur is de moeite. Een agent komt naar een stadje om een moord te onderzoeken, hij wordt opgezadeld met een sukkelig hulpje en dan maar kijken of en waar ze clues kunnen vinden. Op trailerparken waar Harry Dean Stanton de baas is, of onder nagels. Misschien ligt de oplossing al in de gecodeerde dans die hun dove baas (Lynch himself, die schreeuwt als en lijkt op van Gaal) liet uitvoeren. Daarna flasht de film voorwaarts naar een nieuwe moord in the making. Nu volgen we vooral het meisje, dat onnavolgbaar doortript op cocaïne en trauma's. Alhoewel onnavolgbaar? Zit er uiteindelijk toch gewoon een simpel incest-verhaal onder.

Ober

Als dit een werkelijk geslaagde film was geweest, was dit meta-verhaal op elk niveau goed. Dat wil zeggen, goed op 't niveau van het script dat in de film geschreven wordt door een scenarioschrijver, maar ook goed op het niveau waar de scenarioschrijver met zijn vriendin kibbelt en ook op 't bizarre niveau waar de personages verhaal komen halen bij 'm, als ze 't ergens niet mee eens zijn. Hier wordt geen verklaring voor gegeven, wat wel jammer is. Dan voelde Stranger Than Fiction toch logischer. Er is nog een vierde niveau. Wat als de schrijver niet alleen het "gewone" verhaal bedenkt, maar ook in zijn script zet dat de personages merken dat ze gestuurd worden? Wat voor mogelijkheden zou je dan nog hebben? Nou ja, zou wat al te ingewikkeld worden misschien. Al dacht ik dat aan 't slot, waar de schrijver aan 't hoofdpersonage belooft dat alles nog goed komt, het personage zou zeggen: "Je mag wel opschieten we hebben nog maar 5 minuten" (Of "je mag wel opschieten je zit al op pagina 90 en je wilde onder de 100 pagina's blijven!") Ober mag dan niet volledig geslaagd zijn, er valt wel genoeg te lachen.

Die Fälscher

Onwaarschijnlijke Oscar-winnaar, zeker geen slechte film maar onder die duizenden buitenlandse films zat vast wel 'n betere. Rare categorie ook eigenlijk, als je nou heel fraai camerawerk hebt in een buitenlandse film, kun je dan eigenlijk alsnog de camera-Oscar winnen? En wat als ze in India een Engelstalige film maken? Het gegeven van die Fälscher is best interessant: een groep joodse drukkers, grafici en oplichters wordt door de nazi's gevangen genomen, om vervolgens geld te gaan (moeten) vervalsen. Voordat het zover is zien we het hoofdpersonage, een meesteroplichter met een uiterlijk ergens tussen Robert De Niro en Freek De Jonge. Hij rommelt wat aan in 't Berlijn van de jaren '30. Deze kennismakingsfase duurt veel te kort, zoals de hele film weigert echt diepgang te krijgen. Zelfs het hoofd-dilemma: moeten ze de nazi-machine blijven "financieren" of moeten ze tot sabotage overgaan, lost zichzelf uiteindelijk (wel realistisch) op. Pappen en nathouden.

Ben X

Pas tijdens de film (maar voordat het gezegd werd!) snapte ik 'm. Ben X. Ben niks! Het is overal al gezegd, maar waarom Filmfan-presentator Nic Balthazar, met al zijn ervaring, de hoofdrol door een man liet spelen die zo'n beetje twee keer zo oud is als het personage, is een raadsel. Sommige shots kunnen nog, maar de meeste. Au. Het verhaal is van dik hout: een autistische jongen leeft in een fantasy-game wereld, waarvoor ze een echt spel gebruikten, wat (dus) heel fraai uitpakt. De jongen wordt gepest en zint op wraak, je denkt hij gaat de hele school afknallen, maar het is wat subtieler. Twee major plot twists: eentje (rond een schoon meiske) voorspelbaar, de andere ("z'n Endgame") werkt wel. Rond het meisje zit ook de allerbeste scène, de enige waar ik op 't puntje van mijn stoel zat. Het meisje (dat hij kent uit de virtuele wereld) komt 'm opzoeken met de trein. Hij ziet 'r maar durft 'r niet aan te spreken. Dan gaat hij maar naast haar als ze weer de trein naar huis neemt. Zo is ie toch nog even bij haar. Pijnlijk, lief en intens.

Last Resort

Korte asielzoekersfilm. Een Russische vrouw komt met haar zoontje naar Engeland. De man op wie ze verliefd is zou 'r op komen halen. Niet dus. Ze belandt in de bekende Kafkaëske mallemolen, waar ze dan maar claimt dat ze politiek vluchteling is. Die procedure gaat wel een jaar duren en als ze (daarom) die verklaring later wil intrekken, kost zelfs dat weer maanden. In het asielzoekerscentrum, dat op (?) een verlaten pretpark ligt, maakt ze kennis met Alfie, een manusje van alles, bingo-omroeper, ex-crimineel/vechterbaas. Kortom, een loserachtig prachtfiguur recht uit de films van Mike Leigh. Hij bekommert zich wel om haar. Dat wordt een rechte lijn richting liefde natuurlijk, maar toch niet helemaal, zonder dat er nou veel verbazends gebeurd. Interessant (eigenlijk wrang logisch) is dat rond zo'n centrum gladjakkers rondhangen, die de mooie vrouw al snel in de smiezen hebben en 'r de webcamsex-industrie in, eh, lozen.

Rosencrantz & Guildenstern Are Dead

Ook (erg) leuk als je Hamlet niet 1,2,3 paraat hebt. Rosencrantz and Guildenstern zijn twee klunzen van Clerks-achtige melige proporties, die op weg zijn naar het kasteel van Hamlet. Die is namelijk gek geworden. Onderweg komen ze een bloederig theatergezelschap tegen dat wel 'ns een even een fantastische voorstelling zal geven.. Alles raakt in een stroomversnelling, onnavolgbaar absurdisme, constante woordspelletjes, filosofische discussies en Guildenstern (of was het nou Rosencrantz) die perpetuum mobiles en andere gadgets knutselt, die op het moment suprème jammerlijk de mist ingaan.

Guernsey

Meteen weer vergeten. Tijdens de film vermaakte ik me door er wat op gitaar bij te pingelen, excuses aan de regisseur die natuurlijk bewust geen muziek had gebruikt, maar zo kon ik me toch beter concentreren. Een vrouw (Maria Kraakman) wordt geconfronteerd met een zelfmoord, raakt daardoor logischerwijs van slag en ze begint ook nog eens te vermoeden dat haar man (Fedja van Huêt in een goeie sukkelige rol) vreemdgaat. Dan zijn er nog wat minder boeiende perikelen met pa, die zijn prachtvilla verkoopt en met zijn importbruid naar Guernsey wil verhuizen.

Eraserhead

Het verhaal is chaotisch/onnavolgbaar/associatief, zou iemand het wél snappen? Daar gaat het natuurlijk ook helemaal niet om in Lynch's langspeeldebuut. In een industrieel landschap, waar constant machines klinken, loopt Jack Nance rond, met z'n bekende bizarre kapsel. Zijn meisje blijkt een wezentje te hebben gebaard, een soort E.T. avant la lettre. Walgelijk goed vormgegeven. Het krijst constant. Vriendin draait door, in een rol die ook wel door Laura Dern had kunnen worden vertolkt, ik bedoel een typisch Lynch-meisje. Zit Nance met dat beessie. Net als E.T. wordt 't dan ook nog ziek en begint 't Alien-trekjes te vertonen. En uiteindelijk is er nog iets met koppen en gummen. Bijzondere trip.

Sharasojyu

Boeiende vertelling, hermetisch gesloten als Japan zelf. In de opening zien we twee jongens spelen en rennen door pittoreske straatjes en steegjes. Er luiden omineuze bellen, alles wijst op horror. En dat klopt in zekere zin, want een van de jongens verdwijnt. Flash forward naar jaren later. De jongen is nog altijd pleite en we zien hoe zijn familie ("gewoon") probeert door te leven. Pa is vooral bezig met het organiseren van een straatfestival, ma is zwanger (van een vervanger?) en zijn broer Shun schildert. Spoiler! Dan wordt de vermiste jongen eindelijk teruggevonden, althans dat horen we. We zien 'm niet, we zien de familie hem niet identificeren. Niets. Heel apart. Het leven gaat gewoon weer door. Shun beleeft wat met een buurmeisje en dan is daar dat dansfestival en bevalling als catharsis. Als de bevalling zover is, rennen Shun en het meisje op dezelfde wijze door de straatje als de broertjes in de opening. Een prachtcirkel.

Pat Garrett & Billy the Kid

Peckinpah in zijn gebruikelijke nihilistische stijl. Was er niet voor in de stemming. Ik denk dat hij mikt op een uitzichtloze geweldspiraal die een soort treurigheid bij de kijker op moet roepen. Voor mij zat dat in één scène, waar een van Pat's handlangers dodelijk wordt getroffen door een kogel en nog wat rond strompelt, terwijl zijn vrouw huilend naar 'm kijkt. (Tegen een fraaie achtergrond van bergen enzo) En dan te bedenken dat die man alleen maar met Pat (de sheriff) meeging omdat die 'm wat geld betaalde. Het Wilde Westen is hard, denk ook aan de arme kippen die worden afgeknald in de beroemde openingsscène, fraaie muziek daar van Bob Dylan, die (helaas) ook een rol speelt. Hij lijkt overal al ginnegappend bij aanwezig te zijn, beetje irritant. Ik las dat Peckinpah groot werd met Revisionistische Westerns. Westerns met de nadruk op anti-helden, check. Maar een prominentere rol voor sterke vrouwen? Die heb ik niet gezien, de talrijke dames zijn meestal naakt, hebben nagenoeg geen tekst en bieden zich slechts gewillig aan. (Of worden gedwongen)

Reversal of Fortune

Vreemde "achter de schermen van een rechtszaak"-film. Een steenrijke vrouw (Glenn Close, die de voice-over doet) raakt in coma, haar man (Jeremy Irons) is de enige verdachte en (dus) later veroordeelde. Enter advocaat Ron Silver. Of advocaat, eigenlijk is ie professor en hij schakelt studenten in om 'm te helpen. Als praktijk-opdracht ofzo, hij lijkt 't in elk geval altijd zo te doen. Ze zoeken naar ingangen in een heropening van de zaak, die hopeloos lijkt, terwijl ze basketballen e.d. Eindeloze theorieën à la Rashomon en typisch zo'n film waar we de waarheid nooit krijgen te weten. Net als in 't echt, want 't is een "waargebeurd verhaal". Echt goed vond ik 'm niet, onderhoudend voor zolang het duurde, maar niemand is echt sympathiek, zelfs de kinderen hebben iets verdachts.

The Dead

Laatste film van John Huston, gepaste titel dus. Hij waagt zich aan James Joyce's The Dubliners. Al denk ik dat het slechts één segment is, het is lang geleden dat ik Joyce's verhalenbundel las. Kleine poëtische film. Ierland begin 1900, een feestje voor wat middle/upper-class mensen. Beetje musiceren, beetje reciteren, wat dansen. Dan een diner, waarna 'r eentje een speech houdt. Komt er iets schokkends à la Festen? Nee, het is meer een algemeen gevoel van weemoed waar de film op mikt en wat ook de personages bevangt. Een kerstfilm die zich begin januari afspeelt, een overpeinzing over de vergankelijkheid van alles. Geen tranen in de ogen, maar wel een fijne film.

The Opposite of Sex

Ja die beruchte voice-over hè. Ricci als homofobische redneck irriteert expres en dat is ook wel 'ns geinig. Ze houdt de kijker rustig dubbel voor de gek. Bij een scène denk je: 't zal toch niet!? En dan wrijft ze dat er nog even in. Even later denk je: cool het gebeurt toch, en dan lacht ze je toch weer uit. Of meta-grappen als: "voor al de meisjes die nu met 'n jongen in de bios zitten, als hij net -tijdens een homoseksuele kusscène- een grap heeft gemaakt, zit ie nog in de kast." Ook leuk om Lyle Lovett te zien, de country-zanger waarvan ik laatst nog een geinig plaatje hoorde. Hij heeft een goeie ouwe filmkop om een verlepte sheriff te spelen. Heck, Martin Donovan (van Trust) loopt ook nog rond. Hoop geinige personages dus, maar als film is 't plot toch wel erg far out.

Lovely & Amazing

Sympathieke film rond drie vrouwen en een meisje. De oudste is de blanke moeder van twee witte dochters van in de dertig, die inmiddels een dik zwart meisje heeft geadopteerd. Moeder is zelf (ook) 'n beetje mollig en ondergaat een liposuctie, waar ze later spijt van krijgt. Haar dochters hebben zo hun eigen problemen. De ene, Catherine Kenner, ergens tussen Claudia de Breij en Martha Wainwright, zit in een relatiecrisis en papt aan met de piepjonge Jake Gyllenhaal. De ander, Emily Mortimer, is erg onzeker over haar uiterlijk en hoe dit haar acteercarrière zou beïnvloeden. Seksistisch gezien is ze hier inderdaad eng dun à la Ashlee Simpson, terwijl ze een paar jaar later zo knap zou zijn in Dear Frankie! Qua verhaal zit er niet veel lijn in en er blijft ook niks hangen, maar als slices of life zeker geslaagd en (inderdaad) levensecht.

Dune

Ik meende ooit te hebben opgepikt de extended version wat beter te volgen was, dus om alles van David Lynch gezien te hebben die maar gekeken. Blijkt het een Alan Smithee-film te zijn! (Maar aan zijn tag ontkomt ie niet) Wel logisch dat Lynch er niets meer mee te maken wilde hebben, wat een waardeloze bende. Duurt uren (duh) en is toch nog totaal fragmentarisch, geen enkele vorm van spanningsopbouw, van duidelijk besef van strijd, vijanden of goed & slecht. Zelfs het "eindgevecht" (met Sting!?) is potsierlijk, zoals alles dat is. Kyle MacLachlan was later nog zo leuk in Blue Velvet, maar heeft hier de charme van een corpsbal. Wel geinig dat ie zich Muad'Dib noemt en een Jihad begint vanuit de woestijn.

Close-Up

Meta-humor van Kiarostami. Een man doet zich voor als de regisseur Makhmalbaf, in feite omdat hij ook een bekende regisseur zou willen zijn en zich zo beter voelt. Bedrog komt al snel uit, waarna Kiarostami hem op gaat zoeken. (Je denkt: huh is dit nou een documentaire, maar 't zal allemaal in scène zijn gezet) Vervolgens wordt er heel, heel veel gepraat. In de rechtszaal voornamelijk, waar de verdachte zijn daden op saaie toon verklaart. Heb altijd 't idee dat Farsi een taal is waarbij je heel veel woorden nodig hebt om weinig te zeggen. (Misschien dat Kader Abdolah daarom zo raar praat) Hoe dan ook, Kiarostami had wat meer moeten laten zien, nu blijft het bij een fascinerend gegeven en een geinig bijna Kafkaësk proces. Het einde is trouwens wel magistraal, u kunt raden wie er dan opduikt.

Jude

De ironie van 't internet. Heb je 'm eindelijk gevonden, blijkt het achteraf de gecensureerde tv-versie te zijn. Dus zonder de beruchte baarscène. Nou ja die dingen zenden ze tegenwoordig om tien uur 's ochtends op SBS uit, natuurlijk. Las lang geleden twee boeken van Hardy, waaronder deze. Vond ik toen verdraaid ingewikkeld, waardoor ik de veel lieflijkere/meer pastorale andere (Under the Greenwood Tree) op mijn boekenlijst gooide. Het is bijna onmogelijk die intense sfeer van Hardy in een film te krijgen en Winterbottom slaagt er niet in. Het is te lang geleden, maar toch, het boek was zó intens, duister. Arabella, de eerste vrouw van Jude (Eccleston) leek daar wel een heks. Het enige moment dat de film daaraan tipt is tijdens een processie van universiteitmannen, al die zwarte hoeden door Christminster. Jude wil er zo graag bijhoren, maar ze accepteren 'm niet. Een eng beeld. Maar de film gaat verder natuurlijk vooral over hoe hij en z'n nichtje Sue (Kate Winslet) om elkaar heen draaien, op 't irritante af.

Kicking and Screaming

De versie van Baumbach, er is ook nog een film rond Will Ferrell met dezelfde titel. Deze heeft eenzelfde setting als bratpack pseudo-klassieker St. Elmo's Fire, maar is een stuk beter. Zo moeilijk was dat ook niet trouwens. Een groep slackerige twintigers, net afgestudeerd en nu in een quarter-life-crisis. Ze lummelen, wensten dat ze al gepensioneerd waren en hangen in een café waar Eric Stoltz, een eeuwige student, als barman werkt. Ik heb 't gevoel dat deze beter zou worden als ik 'm nog een keer zou bekijken. Een erg subtiele film, met kleine humor en geintjes die op papier niet na te vertellen zijn. Wat nu het meest bijblijft is het fraaie einde, waarin een van de personages zijn liefde aan een meisje betuigt, op zeer originele wijze, terwijl zij schattig lacht met haar beugel. (En "Bad Reputation" van Freedy Johnston, volgt daarna perfect in de aftiteling)

Safar e Ghandehar

Bijna surrealistische, plotseling eindigende film, maar Afghanistan is ook een surrealistisch land natuurlijk. Kunstbenen die aan parachutes uit de lucht komen vallen en Poolse (?) Rode Kruis-verpleegsters in the middle of nowhere. Een vrouw reist naar Afghanistan, ondertussen in voice-over vertellend waarom. (Even dacht ik dat 't een documentaire was, de bedoeling natuurlijk) Haar zus dreigt zelfmoord te plegen, o.a. omdat ze d'r benen is kwijtgeraakt bij een poging uit Afghanistan te vluchten. Het hoofdpersonage moet naar Kandahar, maar dat zal lastig blijken. De Taliban zijn net aan de macht en de situatie is vrijwel hopeloos. Meest vreemde figuur die ze tegenkomt is een Amerikaan die in de jaren '80 in Afghanistan is beland en nu als leek als dokter werkt. Deze rol wordt vertolkt door een (voormalig) Amerikaan die nog voor Iran als huurmoordenaar werkte. Hmm. Hoe dan ook, in diens "dokterspraktijk" ontstaat een bizarre overeenkomst met Irina Palm. Daar hadden gaten in wanden een zeker nut, hier onderzoekt de dokter vrouwen achter een wand, aparte lichaamsdelen observerend door een gaatje. Een ander bijzonder beeld is de overeenkomst die onstaat tussen de heen en weer buigende jongetjes in de Koranschool en vrouwen die even later bij een put de was doen.

California Suite

Matige ensemble-film rond mensen in een hotel. Er is een verhaaltje rond het ex-echtpaar Alvin Alda (die verrassend veel op Viggo Mortensen lijkt) en Jane Fonda. Met een hoop wisecracks kibbelen ze om hun kind. Alleen de film noir-achtige oneliners werken niet zo goed in de zon. Dan zijn er twee echtparen op vakantie, met als echtgenoten (eh?) Bill Cosby en Richard Pryor, die elkaar in alles proberen af te troeven. (Extreem flauw) Leuker is het verhaaltje rond een joodse vijftiger, die met een hoertje wordt opgezadeld door zijn broer. Tot slot nog Michael Caine en Maggie Smith. Hij een gortdroge op zijn minst biseksuele antiekdealer, zij actrice genomineerd voor een Oscar. Smith won voor die rol zowaar echt een Oscar, het is ook wel de beste, maar de film is een inspiratieloos geheel, kan me niet voorstellen dat het originele toneelstuk wel leuk was. Niveautje dorpstheater.

Omagh

Bomaanslagen en kapingen, veel interessanter dan "gewone" oorlogen. Vind Paul Greengrass ook, zie United 93 en zie deze, die hij meeschreef en produceerde. Geen al te beste film, maar wel een schokkende aanslag natuurlijk. Moet altijd denken aan die beroemde foto waarop je een winkelstraat ziet met wandelende mensen en dan zijn bij sommigen de gezichten onherkenbaar gemaakt. Dood. Uit deze film leren we dat zo toch al niet helemaal op hun gemak moeten hebben kunnen wandelen daar, want er was wel een misleidende waarschuwing en de politie had de straat waar de bom zou hebben moeten staan (expres verkeerd?) geëvacueerd. De aanslag zit vroeg in de film, het gaat om de nasleep, die zoals altijd in 't Noord-Ierse conflict uit doofpotten lijkt te bestaan. "Bertus Hedrinks", vader van een slachtoffer zoekt, terwijl de frustratie binnen zijn gezin oploopt, naar gerechtigheid. De politie is namelijk geenszins van plan de daders aan te pakken, wegens mogelijke verstoring van het prille vredesproces.

Vera Drake

Tijdens het kijken bijzonder van onder de indruk, het ís ook een goeie film, al vond ik achteraf dat Drake misschien iets te engelachtig is en in 't laatste gedeelte iets te lang bleef janken. Dat had sneller gemoeten. Drake is een naïeve, simpele vrouw, die voor iedereen zorgt, ook voor ook de young girls die een abortus nodig hebben, op de manier die we inmiddels ook van 4 Months kennen. Haar eigen gezinnetje is prachtig met levensechte types als de onzekere dochter en een geweldige rol van Daniel Mays als zoon. Vanzelfsprekend gaat het dan mis, de politie en de hele mikmak erbij. En vraag ik me af wat er met de vrouw gebeurde die de abortusafspraakjes regelde. Dat lijntje blijft helaas open.

The Front

Alleraardigst hoor, maar niet geslaagd als komedie en ook niet als drama. Het tijdperk McCarthy blijft te absurd voor woorden, zoals Woody ergens zegt "het is maar een senator". Woody aka Howard Princen, is gefascineerd door geld, jammer dat ie er altijd de mist mee ingaat. Dan vraagt een vriend die op "Hannessy's" zwarte lijst staat om een gunst. Vanaf dat moment levert hij zijn scripts in onder Howards naam. Dat levert de voorspelbare problemen op als een meisje dat verliefd op hem wordt dankzij zijn geweldige werk en de strubbelingen als er opt 't laatste moment "rewrites" nodig zijn. Voor de dramatische toon zorgt de in en in treurige Hecky Brown, Zero Mostel, die al vrolijk zingend in de put belandt. Hij heeft de fraaiste scènes, allebei in een hotel. Het einde is wat teleurstellend, als Princen dan eindelijk zelf voor de commissie moet verschijnen. Te weinig vuurwerk

Persuasion

De goeie versie, althans die ik bedoelde te kijken een tijdje terug. Er is er trouwens nog een, maar die laten we mooi zitten. Typisch gevalletje van verkeerde volgorde waarschijnlijk. De 2007-versie was simpeler, melodramatischer, met knappere mensen, kortom de popcorn-versie. Deze is bijna letterlijk donkerder. (Alles werd in natuurlijk licht opgenomen) Eindeloos subtieler ook. Vreemd genoeg ook ingewikkelder, het verhaal verwarde me dit keer. Deze zal zich wel wat beter aan Austen's boek hebben gehouden. Een voorbeeldje: als het moment suprème komt en Anne achter Captain Wentworth aan "moet" staat hij hier gewoon op 'r te wachten. Terwijl in de recente versie de hysterische Anne eerst al panikerend een flink stuk moet rennen om 'm in te halen. Toch spannender.

Les Roseaux Sauvages

Interessante (nee, bijzondere) film van Téchiné, van wie ik nog niets had gezien. Verdraaid lastig uit te leggen wat er nou precies gebeurd. Frankrijk, jaren '60. Francois (olijk en opgewekt als het hoofdpersonage in Gregory's Girl) en Maite (Élodie Bouchez, later in La Vie Rêvée des Anges) zijn een stelletje. Puur platonisch, want Francois ontdekt dankzij een stoere boerenjongen-klasgenoot zijn homoseksualiteit. Blijkt niet zo'n probleem te zijn voor Maite, die jongens toch maar eng zegt te vinden. Er is ook nog een nieuwe klasgenoot, een -recht uit het leven gegrepen, ik ken minstens twee van zulke types- mysterieuze jongen, die Algerije uit moest vluchten en het nieuws over de onafhankelijkheidsoorlog driftig volgt. Nadat de film heel lang gekabbeld heeft, is 't aan het fraaie einde ineens raak met op micro-schaal gigantische gebeurtenissen.

Lucky Break

Even doorbijten 't eerste kwartier. Daar zijn de dialogen slap, de grappen slecht, de slechterik afgezaagd en realiseer je je dat je 't einde al weet. Voorspelbare hap blijft het, maar als de film is warmgedraaid wordt 't toch nog gezellig. James Nesbitt (Cold Feet!) is een niet al te beste bankovervaller. Hij belandt in de gevangenis en daaruit gaat natuurlijk ontsnapt worden. De gevangenis lijkt trouwens meer een commune, het regime stelt niet veel voor. De directeur houdt bijzonder veel van musicals, waardoor er bij Nesbitt een lampje gaat branden. Jep, de gevangenen (onder wie ook Timothy Spall en Bill Nighy) gaan op de planken staan, maar hebben vanzelfsprekend een dubbele agenda. Duh. En dan is daar nog de schoonste der Engelse actrices, Olivia Williams, als reclasseringsmedewerker of hoe noem je zoiets. Als er dan uiteindelijk gezongen wordt, aarzelend en een tikkie vals, smelt ik toch, nou ja, 'n beetje.

Nobody's Fool

Gechargeerd gezien een opgewekte versie van Affliction. Ook hier een ingeslapen klein Amerikaans stadje in de winter, met projectontwikkelaars die er wat (anders) van willen maken. Ook hier een hoofdpersonage (Paul Newman) dat worstelt met in alcohol gedrenkte familiebanden en aanverwante mislukkingen. Alleen is Nobody's Fool een echte Thanksgiving/Kerstmas-film met een sympathieke ster als Newman, dus als hij doordraait is 't eerder grappig. (Met als katalysator een jonge Philip Seymour Hoffman als overijverige agent) Over de gehele linie een fijne film, met lekker sentimentele muziek van Howard Shore, het openingsthema alleen al, en een hele rits aan goede bijrollen, waaronder Melanie Griffith en Bruce Willis. Zouden ze 'ns wat vaker op tv moeten vertonen.