'Warm milk, gross!' Die gouwe ouwe ongerepte tijd van moeder(s)liefde
verdwijnt in een nacht vol lange messen. Wes Craven leeft zich in deze
eighties-klassieker uit met een stel opgroeiende rich kids. Hun
slaapkamers volgestouwd met fijne apparatuur, platen, merkkleding. En tv's natuurlijk. Misschien dat de angstmeester uit hun dromen daarom op een
echte mediaheld lijkt. De hoed van Michael Jackson, de mechanische hand
van een superheld, en een gruwelijk verleden, waar ze op de pulp-tv
nooit genoeg van zouden krijgen. Kortom, Freddy Krueger is een held van
onze tijd. En eigenlijk niet serieus te nemen. Eerder een 'grappig'
videoclip-personage dan een schurk. De bloedbaden daarentegen... Weten
dat je droomt en de boel toch niet onder controle krijgen. Craven fokt
alleraardigst met het onderbewuste. 'I brought something out from my
dream.' Ik zal me niet aan al teveel Freudiaans academisch geneuzel
wagen, maar dat Freddy een laatste terugkeer van de Vader als Boeman
moet zijn, lijkt me duidelijk. Net nu de dochters zich losmaken uit het gezinsverband. (En in bed duiken met andere plannen dan slapen.) Na
dagenlang schreeuwen en trauma's verwerken, kijkt één van de meisjes in
de spiegel. Ze treurt niet om haar dode vrienden. Neen. 'God, I look twenty
years old.' Dat is de Buzzard-mentaliteit. 'Morality sucks.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten