'This is a serious matter, ain't it?'
Niet voor John Ford. Te vaak, te veel comic relief, dat stereotypeert
zijn films. Fords western-wereld ziet er altijd aangenaam klassiek uit, maar
wordt bevolkt door koddige figuren. Het Land van Ooit is nog
realistischer. Hoor en verdraag hier maar eens de vermoeiende menner die
Grover-hees zijn bevelen schreeuwt. Als passagiers vervoert hij
drinkeboers, bankmannetjes en – vanzelfsprekend – een dame van lichte
zeden. De hologige Southern gentleman John Carradine vat een tragische
liefde voor haar op, maar mag als de meest intrigerende aanwezige het minste zeggen. Dat het niks kon worden, had hij vast al gezien in de kaarten
die hij eenzaam legt. De clowns hebben de betere lines. Zoals de
dronken doc die de 'samples' van een whiskey drummer test. 'I’m not
only a philosopher, sir. I’m a fatalist.' Onderweg pikt men John Wayne
op, die als dertiger al een ouwemannenkop had. Op de tocht door
Apache-land blijft het gevaar aangenaam lang uit beeld. Haast
verleidelijk sluimerend. Elke wachtpost verlaten. Slechts een Mexicaanse
schone dwaalt er rond, en zingt een vettig liedje. De passagiers spelen
patience en mentale pingpong. Uiteindelijk verenigen ze zich alsnog
tegen die langverwachte vijand, die toch nog behoorlijk indrukwekkend
aan komt stormen. 'I’ve been out of my mind just hopin.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten