'Nichts bekomme einem so gut wie eine
Hochzeit, natürlich die eigene ausgenommen.' Pommeren eind negentiende eeuw.
Niet echt het gangbare tijdvak voor een Fassbinder. Effi Briest moet de
meest serene en klassieke film uit zijn oeuvre zijn. De doorgesnoven
Duitser werkte er ook ontzettend lang aan. Althans, voor zijn doen...
Hanna Schygulla is er wel 'gewoon' bij, al oogt ze eigenlijk wat te oud om
een meisje van zeventien voor te stellen. Het geeft niet. De
cinemagische liefde spreekt uit elk shot. Het zwart-wit streelt de ogen
vanachter chique voiles. Niet dat we met een liefdevólle film te maken
hebben. De personages bewegen zich juist uitgebeend en ijzig door een
Haneke-land van conservatievelingen. 'Morraalloze' Effie trouwt veel te
vroeg met 'de ideale man'. Deze pompeuze Wellesiaanse-figuur wil het
gaan maken in de ambtenarij en heeft weinig tijd voor zijn jonge ding.
Zij zoekt het daarom bij diens tegenhanger. Een magere, scherpe majoor.
In een theekransje op het strand zitten de drie schilderachtig te
verkillen. Zolang het overspel in de lucht hangt, boeit de film. Maar al
snel verzandt het scenario in Fontane's teksten, die de immer overdadige
Fassbinder allemáál wil gebruiken. Veel leuker is de flits naar het
onvermijdelijke duel. De perfecte filmironie. Eindeloze opbouw en dan
niets. Zelfs de woorden schieten tekort. 'Ach, gnädige Frau'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten