donderdag 4 augustus 2016

Effi Briest

'Nichts bekomme einem so gut wie eine Hochzeit, natürlich die eigene ausgenommen.' Pommeren eind negentiende eeuw. Niet echt het gangbare tijdvak voor een Fassbinder. Effi Briest moet de meest serene en klassieke film uit zijn oeuvre zijn. De doorgesnoven Duitser werkte er ook ontzettend lang aan. Althans, voor zijn doen... Hanna Schygulla is er wel 'gewoon' bij, al oogt ze eigenlijk wat te oud om een meisje van zeventien voor te stellen. Het geeft niet. De cinemagische liefde spreekt uit elk shot. Het zwart-wit streelt de ogen vanachter chique voiles. Niet dat we met een liefdevólle film te maken hebben. De personages bewegen zich juist uitgebeend en ijzig door een Haneke-land van conservatievelingen. 'Morraalloze' Effie trouwt veel te vroeg met 'de ideale man'. Deze pompeuze Wellesiaanse-figuur wil het gaan maken in de ambtenarij en heeft weinig tijd voor zijn jonge ding. Zij zoekt het daarom bij diens tegenhanger. Een magere, scherpe majoor. In een theekransje op het strand zitten de drie schilderachtig te verkillen. Zolang het overspel in de lucht hangt, boeit de film. Maar al snel verzandt het scenario in Fontane's teksten, die de immer overdadige Fassbinder allemáál wil gebruiken. Veel leuker is de flits naar het onvermijdelijke duel. De perfecte filmironie. Eindeloze opbouw en dan niets. Zelfs de woorden schieten tekort. 'Ach, gnädige Frau'.

Geen opmerkingen: