'The emperor would like to see the face of the empress.' Een keizerlijke 'striptease'. Dan raakt Bertolucci meteen in zijn element. Twee jongelingen die elkaar 'onthullen' in de Verboden Stad. De keizer zit er al zijn hele leven opgesloten. Als levend fossiel. Het is bijna onvoorstelbaar dat zoiets echt kon. Buiten de paleismuren verandert China in hoog tempo, een radicaal Aziatisch contrast. De jonge vorst doet binnenskamers een halve poging tot revolutie. 'Ze mogen hun organen mee hun graf innemen.' Potentieel een boeiend verhaal, maar juist in die wonderlijke beginfase hapert de film. In de eerste plaats omdat er Engels wordt gesproken. Het heeft juist door het prachtdecor iets ongelofelijk knulligs. Zeker als het acteerwerk in europudding-stijl hapert. Zelfs Peter O'Toole lijkt erdoor aangestoken. Pas als de keizer eindelijk buiten de deur 'mag' pissen, wordt het beter, en het Engels acceptabel. Dan begint een intrigerende geschiedenisles. Het verhaal van Mantsjoerije. Zowel de communisten als de nationalisten misdragen zich, en de keizer kiest voor een Japanse marionettenstaat. Daarmee belandt hij echter in almaar naarder gezelschap. (Het is wel weer eens goed om op die Japanse wandaden gewezen te worden.) Uiteindelijk kan de keizer roepen wat hij wil. Hij blijft een gevangen sprinkhaan. Tsjilpend voor de sier. 'I want to go out!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten