maandag 15 augustus 2016

The Prisoner

'Watch. Wrist. One.' Drie eenvoudige woorden vatten de afrekening handzaam samen. Een niet nader genoemde politiestaat arresteert een kardinaal, vlak na de mis. De sterke openingsscene kan zo in een grootse Hitchcock-film. Een gedoemde te midden van de massa. Om hem heen voelen de mensen dat er iets staat te gebeuren, agenten bewegen zich schichtig. Eén briefje spreekt bijbelse boekdelen. Even later zit de gevangene in zijn cel en begint het breken van de martelaar. 'Psychology, they call that. It's very modern.' Nieuwe tijden, nieuwe tactieken, maar met dezelfde resultaten als de inquisitie. Er waren landen die deze wat slome film anti-katholiek en pro-communistisch vonden, maar het tegenovergestelde valt evengoed te beweren. Met (on)zekerheid is het vooral de kardinaal zelf die schittert. Dat krijg je met Alec Guiness in de hoofdrol. Kaal en sereen heeft hij in mijn fantasie wat van Foucault. De gelaten wijsheid van een filosoof. Zijn vlakkere ondervrager (Jack Hawkins) begint te puzzelen op zwakke plekken. Waar zitten de 'vices'? Hij verleidt de geestelijke tot zelfkwelling en zelfhaat. Soms lijkt het op Murder in the Cathedral van Eliot, een andere wat Britse toneel-ontleding van religie en staat. Uiteindelijk wordt het breekpunt gevonden bij de ultieme katholieke schuldige: de moeder (en níet de maagd). 'It’s your mind we want.'

Geen opmerkingen: