'Ik ben te
hoogopgeleid om onschuldig te zijn.' Ieder land zijn eigen sixties
verité-pareltje. Journaal- en amateurbeelden vangen een wereld in
transitie. Dit staaltje hardcore Cubaans subjectivisme vormt wederom een
goudmijntje. Zoveel lagen, waar zullen we beginnen met pellen? Bij de
slacker dan maar, a man that
vanishes. De wannabe artistiekeling ziet
zijn familie na Fidel's Wende naar de States vertrekken. Zelf komt de
lamzak niet in beweging. Hij overweegt een dagboek (net als geestverwant
David Holzman) en luistert naar een geniepige opname van zijn vrouw. Zoiets zou Holzman ook flikken. De verlaten Cubaan hult zich dan maar
in de achtergelaten kleren van de ex. Beklemming in een panty. Op de
voice-over geeft hij flink af op de achterlijke tropen. Het past bij
zijn gespletenheid. Hij acht zich Europeaan, maar blijft gewoon hangen.
Vreemd voelt ie zich wel. Een landlord in een kapitaal appartement vol
dure spulletjes.
Soy Cuba? Neen. Hij is 'nada'. De staat van verwarring
wordt ingekleurd door een extreem gevarieerde soundtrack van de maestro
Leo Brouwer. Intussen flitst almaar meer boeiends voorbij. Guantanomo,
Hemingways huisje, een dialectische conferentie (met meta-grappen) en
heel veel vrouwen. Van alle leeftijden, maar toch het liefst nét te
jong... 'Cubaanse vrouwen zijn het soort fruit dat rot in een
onwaarschijnlijk tempo.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten