'Nothin'
in the world has a soft and wavy frame like the silhouette of a dame.'
Gingen alle musicals maar in bikini naar bikini-land. That's
entertainment. Wellicht een wat simpele reden om South Pacific tot de
beste Hammerstein & Rodgers-musical te verklaren, maar de uren
vlogen voorbij. En heus niet alleen dankzij de badmode... De soundtrack
mag er ook zijn, zo heerlijk vol van zwoele liefdesduetten. Ander
hoogtepunt: gezongen voice-overs. Wat een briljant idee. Gedachten komen
aanrollen in melodie. Het Amerikaanse leger bivakkeert tijdens WWII,
ergens aan zee. De Japanners schieten steeds mis, dus er is tijd genoeg
voor zelfkwelling. Waarom schieten wij níet!? De bronstige
matrozentorso's zingen het uit. Pure gay extravaganza. Geolied en
opgepompt. Fleshy and skinny. Daar komt zowaar al een groepje dames
aangehold. A big butt from Little Rock vormt de grootste attractie.
Zoals ze zelf zegt: 'broad where a broad should be broad.' Toch gaat ze
'r niet met een collega vandoor. Op het verre eiland zit ook nog een
gedistingeerde Fransoos. (Brazzi met de stem van Tozzi.) En die kan
zingen! In Puccini-stijl droomt hij van de verpleegster, en zij van hem.
Elk liedje triggert prompt een Instagram-filter. Tussendoor smaakt de
pacifistische boodschap. Een pleidooi voor een open blik op de wereld.
'I know what you are against, but what are you for?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten