maandag 1 augustus 2016

Moonstruck

'Could you kneel down?' 'On the floor!?' Cher staat haar mannetje. Ze zou bij mij zeer hoog scoren in een lijst met best acterende muzikanten. Ook in dit uiterst gemoedelijke niemendalletje blijft zij wél op de been. En da's knap, want ze heeft (later) niemand minder dan Nicolas Cage tegenover zich. Hij blaast iedereen weg, als de Italiaanse bakkersknecht met Freudiaanse handblessure. Zijn haar zat zelden slechter. En dat wil wat zeggen! Vandaar zeker dat ie zijn pijn vol opera-a-a-a's uitschreeuwt. Terwijl de maan door de bomen schijnt, raakt een stel Italo's bevangen door Amore en de kerstsfeer. Oude mannen aan de wandel met diep gedecolleteerde maîtressen. Hun eega's met toevallige voorbijgangers. En Cher... Die gaat trouwen. Met een goeiige kerel, een big baby. Meer verstand dan hart. Maar dan komt ze diens broer tegen... Zo'n soort relatie-tombola komt recht uit een Woody Allen-film. Al zijn de wisecracks wel wat minder. Toch valt er genoeg te glimlachen om de bekende New Yorks-Italiaanse stereotypen, de winkeltjes, de Big Night-vibe. Krenterige pa biedt aan het huwelijk te financieren, zodra hij merkt dat het er níet gaat komen. Blijft de vraag staan: waar is Christopher Walken? Die had hier fijn kunnen schmieren. Met de ogen half toegeknepen kan Vincent Gardenia gelukkig zijn dikke versie voorstellen. 'Everything is temporary.'

Geen opmerkingen: