'I
like good strong words that mean something.' Zo. Wat een heerlijke
entree van Katherine Hepburn. Dé ontdekking van Cukor straalde en
schitterde meteen. Desnoods met opplak-snor en gitaar. Jo is als schrijver van de March family natuurlijk toch al het
boeiendste karakter uit het epos. Little Women kun je een Amerikaanse
'ur'-tekst noemen. Het boek lijkt gemaakt voor het doek. De iconische Burgeroorlog als
backdrop. Een superhecht jongedamesgezin. Vrome goedheid. Echt
sentimenteel. En, zoals gezegd, dat alles met Jo in het middelpunt. Zo gaat ze op bezoek bij de steenrijke buren. Ze belandt in
de hal. Een rijk gedecoreerd vol planten. Roept Jo: 'Christopher
Columbus, what richness'! Ongefilterd als ze is, kan ze haar enthousiasme
niet bedwingen. Doordat deze adaptatie het drama lange tijd onder de
radar houdt, valt de afwezigheid van pa des te sterker op. Zelfs wanneer
de man terugkeert, lijkt hij afwezig. Een interessant kantje, dat
wellicht Jo's latere acties uit een vadercomplexje kan verklaren. Als
een Frida Vogels avant la lettre worstelt ze met een leven in dienst van
de kunst. Ze helpt zelf een grote liefde om zeep. Uit een
bescheidenheid die naar arrogantie neigt. Eerlijk blijft ze wel. 'There,
I've done my best. If that won't do, I'll have to wait until I can do
better.' Voor mij de beste Cukor. Schoonheid in eenvoud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten