'Gooi
maar fijn met steentjes.' Frans drama vol lesjes in
incasseringsvermogen. Vanaf zijn zesde tot zijn zestiende wordt Malony
begeleidt door de jeugdzorg. Duizenden en duizenden euro's investeringen in hem. Aan aandacht, plannen van aanpak en rechtszaken geen
gebrek. Maar waar blijft dat rechte pad dan? Na een tijdje dacht deze
murw gebeukte kijker: wordt het niet eens tijd voor pillen? Die zijn
opmerkelijk afwezig in het realistische eerste uur, terwijl Malony bij
het minste of geringste in een woede-aanval uitbarst. Ter verdediging
van zijn ellende kan hij naar het bekende recept wijzen. Afwezige
vaders, incapabele moeders. Moeder is het type van veel tranen, weinig
actie, en de schuld ligt bij anderen. Malony doet zelf alleen aan tranen
als er een deuntje van Arvo Pärt langskomt op de soundtrack. (Die man
zou nooit meer aan componeren toekomen als hij alles kijkt waar hij
klinkt!) Malony en het scenario gedijen beter in de apathie en de bad
boy-romantiek: gedurende een ongemakkelijke maar bijzonder sterke
seksscene piekt de film. Aan de zijlijn intrigeert vooral Benoît Magimel als de 'te close' begeleider met eigen krasjes. Zoals het
een melodrama betaamt vliegt de film in de saaiere tweede helft helaas
wel uit de bocht. Het is moeilijk de lichtpuntjes nog te zien, en áls ze
er al zijn komen ze nauwelijks uit de jongen zelf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten