Drie
lange, lange uren. Nicolae op 'Polygoon'-beelden. Zonder commentaar,
zonder talking heads, soms slechts begeleid door het ratelen van een
projector, om het allemaal nog wat mysterieuzer te maken. It starts with
an ending, natuurlijk. De val van de Ceausescus blijft
huiveringwekkend. Nicolae pakt tot twee keer toe de hand van Elena, tot
dan toe toch Miss Onverstoorbaar. Decennia eerder heeft de Grote Leider
de macht gegrepen. In die jaren heerst de hoop. Ceausescu lacht als Jan
Marijnissen, moet het zwaaien naar de massa's nog leren, en straalt
oprechte bescheidenheid uit. Pluspuntje: hij stelt zich onafhankelijk op
in Oostblok-zaken. Ironisch gevolg: vriendjes in het Westen. Daar arriveert
Nixon! Ik keek er echt van op. Later bezoeken Elena en Nicolae zelf
Amerika. Met de toeristentram door Hollywoodland, één van de
gemoedelijkere WTF-momentjes. Thuis gaat het dan al minder. Steeds vaker
lijkt Nicolae liever in het buitenland te zijn. De Noord-Koreaanse
bewieroking verslaat alle andere parades met ijzeren gemak. In Boekarest
begint de boel letterlijk in te storten. Nicolae heeft 'bijgeleerd' en
verliest zich in Kim Jong-Illiaanse details. Hij checkt de broden. Dé
scene van de film komt uit het parlement. Een te vroege klokkenluider –
ain't they all? – verheft de stem. Hij wordt weggehoond door het
voltallige parlement. Dan nog wel. Zo creepy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten