'Ze herinneren zich plots weer dat de
vrouw een hoer is, als ze getrouwd zijn.' Vieze mannetjes gluren door de
tralies van adresje nummer 14. Daar doffen de onherstelbaar uitgedoofde
hoeren zich op. Er wordt gekibbeld en geleden. Een echte bordeelfilm
dus, een subgenre waarvan je minstens één goed exemplaar kunt vinden in
elk filmland. Dit Turkse melodrama is verrassend grimmig en verité-rauw,
al knipoogt het intro-baslijntje nog stevig naar giallo-sensualiteit.
Niettemin gaat het toch meer van slap my bitch dan slap my bass, met een
nare goklustige seventies-baard als hoofdpersonage. Hij raakt
geïnteresseerd in het jongste en friste hoertje, dat met één schoolklas als opleiding vanuit het platteland in sjofel Istanboel belandt. Het
kind laat zich piepelen door de oude kerel en de rinkelende hoerenmadam.
De twee partners in misery werken de goede invloeden (zoals een jonge
knaap) langzaam het verhaal uit. Als er gedanst wordt, is het uit
wanhoop. De momenten van beeldmagie zitten niet in het sjoemelige
holletje, maar schieten als een nachtmerrie terug naar huis. 'Mama'
schreeuwt het meisje, en er volgt een snelle cut naar een gillende
trein. Thuis, het land van Honey (Bal), mysterieuze gebouwen, en een
krant van weken geleden. Het besnorde verleden gaat op weg richting het
nu, maar wet welke plannen, en zal het op tijd zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten