'Op deze manier ben ik
tegen morgenochtend een witte kat.' Een melig probleempje voor Kiki en
haar zwarte kat. De 'heks in opleiding' staat op eigen benen. Of beter,
op eigen bezemsteel. Ook al is het die van haar mama. Een laatste
cadeau, wanneer ze op haar dertiende vertrekt. Meisjes van dertien... Ze worden
volwassen. Kiki and her week of Wonders. Wat een Bildung der Geist. Wat
een kordaatheid. Eén knuffel van ma (en een kus van pa) en weg is ze. De
Miyazaki-melancholietrein arriveert al vroeg. Tussen het hooi op weg
naar naar Europa Wonderland. Miyazaki moet wel de meest Europese
Japanner zijn. Hij verenigt hier alle Europese talen en culturen in één
ongerepte stad. Ik begon te dromen van een adaptatie van de
Radetzkymars. Tuurlijk, vergezocht. Maar iets in het denken van Miyazaki
ademt de nostalgie van Roth en Zweig. Te midden van talen en
(Amerikaanse!) radio heeft de animatiemeester geen angst voor rake
stiltes. Maar er zijn ook voorzichtige erotische knipogen. Verlegen Kiki
maakt volwassen vrienden. Een auto rijdt een knappe kompaan bijna
voorbij. 'Je dacht dat ik een jongen was, met zúlke benen!?'. Zoals alle
meisjes van Miyazaki vindt Kiki haar weg. Met hulp van de kat, die haar
het goede – en in zekere zin tragische – voorbeeld geeft. Volg je
instinct. 'Ik voel me nog wel wat treurig maar het gaat al beter'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten