'Berlin
was even more fucked up than Manchester'. Zou het eigenlijk uitmaken in
welk decennium je naar Berlijn gaat? Het is daar altijd een grimmig
feest. Te midden van de ruïnes blijft de stad zich vernieuwen. Dus ook
in de eighties, op de laatste benen van de Koude Oorlog. West-Berlijn
fungeert als eiland annex krakersenclave, en zoiets werkt kruisbestuivingen
in de hand. Iedereen in een band, uit de band. Mark Reeder, de bloke uit
Manchester, neemt de kijker mee naar de beste 'clops'. ('Hier kwam
Bauwie'). Je kunt het slechter treffen met je gids. Reeder draagt vele
genres een warm hart toe, maar slechts één uniform. Dat van de
muziekliefde. Hij was bij New Order, Nick Cave én de Love Parade. Daar
kondigt zich alweer een volgende ontpopping van Berlijn aan. En Reeder doet
weer mee. Het bewijst nog maar eens dat hij de oren altijd gespitst
houdt – ondanks het ruïneren van een 'ear drum' tijdens een Toten
Hosen-gig... Deze half-fictieve, half-werkelijke docu brengt een ode aan
stad en man. In een Maddin-achtig amalgaam van duizelingwekkende found
footage krijgen we tout Berlijn over ons uitgestort. Glimpjes van Tilda
Swinton, Christiane F, en de deurbel van Froese. Reality check: Tsjernobyl! Pas aan 't eind wordt het wat
selfie-indulgent. Geeft niets als je zoveel cools voortbrengt. Blixa: 'I
just like living in a city where I don't know the other half.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten