Ik denk dat
Kruijswijk deze film wel had willen zien, na die salto mortale in de
Giro. Een Alles Naar de Klote-gevoel. De soundtrack beukt alvast rotsachtig hard
genoeg, al blijft de echte gabber helaas uit. (Er zijn gelukkig wel wat
blastbeats). Deze Japanse 'avant garde horrorfilm' uit midden jaren '90 zal
Takashi Miike zeker geïnspireerd hebben. Op zichzelf is dat al bizar.
Dat er dus vóór Takashi Miike nog andere, mínstens zo gestoorde Takashi
Miikes waren! Het begint nog rustig. Een brave kantoorklerk kachelt overdag gigantisch
repetitieve flatgebouwen af. Heel even valt zelfs hier de beklemming
van een zekere Antonioni te bespeuren. Maar dat soort serene arthouse
invloeden worden snel tot pulp geslagen. En de pulp wordt ook weer tot
pulp geslagen. De Cronenbergiaanse body horror is opgebouwd rond heel
amusante stop motion gore. Ik dacht dat de krioelende wormpjes en
bloedvaatjes zelf ook nog wel met elkaar op de vuist zouden gaan.
Vanwaar al dit geknok? Wel... Het aloude haantjesgevecht om een dame.
Male insecurity in turbo overdrive. En de kantoorklerk neemt de
handschoen op tegen een gestoorde profbokser. Moet ie dat nou wel doen?
Alle vuistslagen beukten mij snel murw. Ik heb mijn Japanse quirkyness toch liever wat liever. Dan nog liever de verknipte seksuele
momentjes. Aan Tokyo Fist zitten haken en ogen. Letterlijk. Wil er
iemand een piercing?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten