'There was this cloud and I videotaped
it.' Verveling in de voorsteden. De verkeerde kant van de metropool én
van de nineties. SubUrbia kun je best een officieus vervolg op Dazed
& Confused noemen. Het leven ná de droom. Als je weer terug bent in
die niemandstad. Of er gewoon nooit bent weggeraakt. Dropped out of
college. Je enige connectie met die hippe buitenwereld is MTV. Daar zie
je de enige maat die het wel heeft gemaakt. 'We sold 90.000 units.' Maar
voordat de rockster (samen met publicist Parker Posey!) per limo
terugkeert, staat iedereen dus nog gewoon in Clerks-style naast de Food
Market. Lummelen, ghettoblaster op, drank in je mikkie. Als anjager van de
'lol' rent het stuiterballetje Steve Zahn rond. (Denk: hyperactieve Kurt Cobain
zonder depressie.) Hij is net net zo vermoeiend voor de kijker als voor
de personages. Nerdy Giovanni Ribisi fungeert als de observator.
Worstelend met de leegte in de late uurtjes. Zijn broeierige 'beste
vriend' heeft voor de drank gekozen. Net als het therapiegroep-meisje,
dat helaas door de film wordt ondergewaardeerd en letterlijk uit beeld
verdwijnt. Een klein foutje, want uiterst afgewogen – misschien zelfs
iets té afgewogen – beweegt het scenario zich door een stemmige
filmnacht, waarin de groep uiteen valt. Momentjes beleeft in tweetallen.
Linklater filmt het allemaal kalm. Zonder opsmuk. Vertrouwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten