'They've
pushed me too far, too far.' Snel het liedje van I Like Trains nog maar
eens opgezet. Blijft een meesterwerkje. Alle emoties en verwarring van
het leven van Bobby samengebald in een minuut of vier. Pawn Sacrifice trekt er uren
voor uit, maar behaalt minder resultaat. Ik denk dat we hier met een
'pet project' van Tobey Maguire te maken hebben. (Hij produceerde én
speelt de hoofdrol). Spiderman achter het schaakbord, met opgeplakte
pukkels. Aan hem ligt het zeker niet – al is Maguire geen grootmeester
acteren – het is meer dat het scenario geen aangrijpende lijn in de
schizofrenie van Fischers leven weet te krijgen. (Ook dialogen met
inhoud ontbreken.) Waar in de biopic van Nash de aanstootgevende kantjes
van diens 'beautiful mind' blijmoedig werden genegeerd, gaat zoiets bij
Fischer niet. Hij eindigde immers in de goot. Geen livestrong voor
Bobby. Extra lastig daarbij, is dat Bobby's paranoia over
afluisterpraktijken niet volledig uit de lucht was gegrepen. De film wil
hem echter niet al te ver tegemoet komen. En zo blijven we hangen in
een positie die op remise uitdraait. En dat past niet bij de man. 'He
hates draws.' Pas aan het einde, en mede dankzij een aardig strijkje,
krijgt de film een lament-achtige kwaliteit. Een stille overpeinzing. 'I
want quiet!' Probeer maar 'ns te denken met een hele Koude Oorlog als
een molensteen om je nek. En hij was al gek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten