'Arnold, je bent onschuldig!'
'Onschuldig, onschuldig... Wat is onschuldig?' In zo'n uitspraak vinden
de katholiek opgegroeide Ditvoorst en waarheidspretentie-hater Hermans
elkaar. Laatstgenoemde diende de regisseur gevraagd én ongevraagd van
adviezen. Hij krijgt er nog wel een credit voor, maar de verhouding
tussen de twee bekoelde snel. Business as usual voor WF, die niettemin
vast wel inzag dat Paranoia een prima adaptatie is. Grappig genoeg helpt de
opname op YouTube een extra trillerig handje. De film ratelt met een
zenuwslopende grammofoon-tik, of om in Hermans-termen te blijven: als
ruisend gruis. Lijkt me stug dat Ditvoorst het zo bedoelde, maar het
past wel. Zo klinkt het hoofd van het hoofdpersonage. Malend en
ijsberend, begint de jongen overal spoken te zien. De Bont brengt
Amsterdam ondertussen in prachtig zwart-wit tot leven. Van platenzaak
tot grachtenpanden. Nouvelle vague-invloeden zijn nooit ver weg, zelfs niet als
Belmondo's Appi heten en aan het verhuizen slaan. ('Ik zet even een
blokje.') De mooiste passage vindt bij Oom de Dikzak thuis plaats. De veelvraat
met het 'detectivebureau', worstelt met de kip, en bespioneert het
schoons. 'Tante is weer lekker bezig'. Het prachtige meisje bij neef op
zolder treft het een stuk minder. Zij slaat het advies van haar lieve
vader in de wind. Vaders bij Hermans... Zijn ze er een keer wél, gaat
het nog mis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten