'Waarom verontschuldig je je toch altijd?'
Eureka stond al veel te lang op mijn lijstje. Maar ja, 217 minuten...
Het zou een minutieuze ontleding van een gijzeling worden. Dacht ik
toch. De eerste tien minuten werden daardoor onbedoeld grappig. Er
gebeurt al zo snel, zo veel – wat zijn dit voor modernistische 'cuts'!? –
dat die hele gijzeling onmogelijk het hele epos kon vullen. Het gaat dan ook
om de fall-out van het incident. De wijde kringen die een trauma trekt.
Diep onder de ogen. Een beetje zoals The Sweet Hereafter. Onder de
passagiers twee kinderen, die letterlijk 'naar binnen slaan'. De
goedmoedige busschauffeur verdwijnt zelfs helemaal uit beeld. Voor even
dan. Zijn terugkeer wordt door het dorp met argusogen bekeken. Regisseur
Aoyama filmt het in ongemakkelijke sepia-tinten. Een beklemmende bleke
kleur, als een oude ziekenhuisfoto die je nooit meer terug wilde vinden.
Ondanks vele nare tegenslagen hervindt de hoestende buschauffeur wat
hoop, daarbij geholpen door een jongen met Tokyo-branie. Samen nemen ze
de twee stille kids op pad. In dé bus. Het lijkt héél even Little Miss
Sunshine. Tot de stilten weer knoerthard worden. We eindigen bij zee.
Zoals vaker in Japanse films, denk maar aan Takeshi Kitano. Als je uit
dwalen gaat, is de zee ook je logische eindpunt. Rivieren van bloed en
tranen. Een vleugje kleur terug op de wangen. 'Do you think one can live
only for others?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten