'Lumumba
is even een rondje fietsen.' Van Warmerdams beste. Met De Noorderlingen
droomt hij zich een wonderwereld waarin je als kijker graag verdwaalt.
Een gevoel dat ook de decorstukjes van Kaurismaki en
Andersson oproepen. Iemand moet op een verlaten perceel in Groningen
maar eens een Van Warmerdam-pretpark bouwen! Het akelig egale Noorderlingen-'wijkje' staat aan de rand van de wereld, pal tegen de perfecte
boomgrens. Daar houden de huizen op, en huizen de angsten. Van Warmerdam
fungeert zelf als gids. Middenin het bos leest de postbode de stomende
geheimen van zijn straat. Zo weet hij dat slager Wouterse wat al te
fanatiek met de leverworst zwaait. ('Het mag best een stukje groter
hoor.') Bij de stoeipartijen met vrome echtgenote Malherbe valt een
tafeltje om. Twee tafelpoten vormen hoorntjes boven het hoofd van de
slager. Om over een andere poot nog te zwijgen. De puberende slagerszoon is
de enige kompaan van de postbode. De jongen heeft een obsessie met
Congo. Een messcherpe Nederlandse ontleding kan immers niet zonder
blackface! De rituelen bij het kampvuur worden soms geïnterrumpeerd door
de impotente jager, of de plaatselijke dikzak op een brommertje. (Van
Gogh, zwijgend goed man.) Van mij had de winter niet hoeven komen, en de
postbode nóóit moeten gaan. 'Waarom heb jij je jas niet aan?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten