Met vet accent: 'In foreign
country is best you like everyone until you leave.' Een bekend verhaal.
Anna en de koning van Siam. De kordate Westerlinge kwam de moderniteit
brengen. In de jaren '30 al eens verfilmd. Die
prent staat trouwens ook in
de NY Times 1000 – ze krijgen er daar kennelijk geen genoeg van... Welke
versie valt te verkiezen? Ik zou zeggen: toch deze musical, al is het
maar voor de schitterende kleuren. Blauwe paleistuinen in de Thaise
nacht. Rode waaiers, gouden pilaren. Een 'echt' sprookje. The King and I
is zich gelukkig bewust van de eigen exotiserende blik. Zo wordt Anna's
liefdesmoraal lichtjes op de hak genomen. De koning bezit een old skool
harem, maar die 'enige ware' romantiek waarin Anne gelooft, helpt dat de boel vooruit? (De vrouw blijft een bloempje wachtend op de pluk...) Haar
zoontje komt er trouwens ook heel bekaaid vanaf, dankzij mama's
business! (Flauw...) Het ware entertainment verschijnt in een paar Max
Havelaar-achtige meta-intermezzi. Twee lokalo's zingen het mooiste
duet. En wat te denken van dé bizarre highlight van de film. 'I regret
to present you, Simon Legree'. De negerhut van Oom Tom, in een Siamese
uitvoering, met Broadway-mentaliteit. Dat is nog eens adapteren. Komt
die Amerikaanse Burgeroorlog zelfs in Bangkok nog van pas. De koning
blijft erin. 'Who can say what it is that makes a man die?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten