'Je
koos een rebbe uit de doden!?' Moeilijke film, natuurlijk. Zo heel vaak
dalen we niet af naar 'het krema'. Het duistere hart van Auschwitz. Daar
waar 'de stukken' branden en de Sonderkommando's hun werk doen. De
'uitgezonderde' Joden, die korte tijd de vuile klusjes moesten opknappen. Ze
noemden ze 'Geheimnistrager'. Poëzie gedurende genocide. Zij hatten es
gewusst. Maar hoe film je zoiets? En moet je dat eigenlijk wel willen
zien? Deze Hongaarse film kiest voor een hypernerveuze camera. Uiterst
dicht op de huid van Saul. Onnatuurlijk dicht. Soms ontbreekt daardoor
het overzicht. Een scherpte die helemaal zou verbijsteren. De vele
Instagram-filters helpen niet. Auschwitz brandt hier in sepia-tinten,
als Dante's Inferno. Zou het in werkelijk er niet veel klinischer hebben uitgezien? De anderhalve dag van Saul voltrekt zich tussen
oorlogsclichés. Gedistingeerde Duitsers met doodskopemblemen worden
afgewisseld met 'Weiter machens!' van het lagere personeel. Saul vindt
na de douches een half-levend 'lijk.' Hij meent zijn zoon te herkennen,
en is ten elke prijs bereid dit lichaam te begraven. Eigenlijk ook een
soort gek spel. La Vita e Bella, de morbide versie? Son of Saul is
helaas beter in actie dan in die paar broodnodige momenten van stilte.
Er heerst teveel chaos om metafysische rust te vinden. Ik raakte zelf(s)
langzaam afgestompt. 'We zijn allang dood.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten