'Vermom je, opdat ik je weer
herken.' Die vermoeiende wetenschappelijke neiging tot doodverklaren,
doodverklaard door filmmagiër Bergman. Vogler's 'magnetische theater'
elektriseert anno 1846 een Zweeds stadje. De notabelen hebben er al een
tijdje naar uitgekeken. Dit is dé kans om af te rekenen met al dat
bijgeloof. Lang leve de ratio! Begeleid door een kristalheldere
akoestische gitaar is de magische theatertroupe door het nabijgelegen woud
getrokken. Silhouetten in een sprookjesbos. Bergman heeft nooit dure
hocuspocus nodig om historie tot leven te brengen. Een paar uitgestreken
gezichten zijn voor hem genoeg. Het rariteitenkabinet des Dr. Vogler
neemt een hoop fijne fremdkörper mee, maar het zijn 'de stillen' die het
'm doen. Toepasselijk, in deze expressionistische film vol lange schaduwen. Thulin
schrijdt in gedistingeerde 'mandrag' rond. Haar tegenspeler Von Sydow is
nog wat lastiger te herkennen met Prince-baardje en bijpassende coupe.
Intens zwijgend. Wat een acteur. Inderdaad, onwaarschijnlijk goed. De Kantmannetjes verkneukelen zich
intussen en sluiten weddenschappen af. 'Jij haat mij, ik mag jou, heel
stimulerend.' De politie-inspecteur met de Trump-lok lacht nog het
luidst. Staat en wetenschap samen tegen magie! En dan begint het
natuurlijk toch te spoken. Love potions in de bijkeuken, angsten in de
slaapkamers. Gestommel en gerommel. 'Je ziet wat je ziet en je weet wat
je weet.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten