'Kinderen eten op regelmatige
tijden.' Twee gangsters (types Dick Advocaat en David Bowie) zijn op de
vlucht met 'de aanhang' van eerstgenoemde. Het is behelpen, de kids en
vrouw geruststellen terwijl je daarna een bankbediende van een koffertje
moet 'ontdoen'. De twee hebben het plan opgevat om naar hun thuisland Frankrijk
te reizen, maar voorlopig zitten ze in klassiek Milaan. De setting
heeft iets bevreemdend stijlvols, zeker gezien het grimmige onderwerp.
De statige gebouwen geven de film in de eerste scenes een fabuleuze
decadente allure. Later in San Remo – waar ga je inderdaad anders na
Milaan heen?– zijn de stranden ook al zo sereen leeg. Andere tijden.
Mooie sequenties dus, maar de pret van de ontsnapping is van korte duur.
Spoiler! De robuuste Bowie-kerel verdwijnt. Zijn pafferige kompaan
heeft Frankrijk weliswaar bereikt, maar de oude gang wil 'm eigenlijk
niet meer zien. Ze sturen wel een nieuwe vriend. Belmondo. Nergens zo
Engels dorky als hier. Hij wil zelfs een bed opmaken. (Perfect
vergelijkbaar met het huiselijke tandenpoets-momentje in Touchez pas au
Grisby). Meer en meer begint Classe Tous Risques op een achteloos
vervolg te lijken. En dat bedoel ik eigenlijk positief. Een
wereld op zich. Met een ambulance 'en fuit' door de Franse film noir
nuit. 'Er is plek voor een kind en een machinegeweer...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten