'Dat duurde eeuwen!' 'Mensch, wat
is híer eeuwen!?'. Drie soldaten in een zuilenveld. Resten van antieke
standbeelden hebben het fort achter hen gestut. De tengerste der
Duitsers maakt zijn gründliche gymnasium-opleiding ten gelde en
bestudeert de inscripties. De dikzak probeert de stemming er met kippen
en kakkerlakken in te houden. Om de derde man gaat het. Hij heet
Stroszek. Een bekende naam. Dit geweldige debuut van Herzog is een ruw
pareltje in zwart-wit. Klassiek traag. De mannen verven uit verveling
een deurtje. Kijken hoe verf droogt. 'Die kwasten kunnen we straks wel
weggooien zonder terpentine.' Maar in de zoemende leegte van de Griekse
zomer droogt meer op. Stroszek is niet voor niets door de legerleiding
naar een onbelangrijk munitiedepot gestuurd. Herzog nadert langzaam maar
zeker die ultieme literaire klassieker over soldatenverveling. Dino
Buzzati's De Woestijn van de Tartaren. Ook een verhaal over De Wacht op
een fort. Ook spelend in een ver en mysterieus sprookjesland, met een
vijand die nooit verschijnt. Het gevaar komt van binnenuit. 'Nu ben ik
enkel nog in gevecht met mezelf.' De tweede helft van Lebenszeichen
ontspoort in slow motion. De voice-over becommentarieert het stoïcijns.
De Griekse snaren dempen de ontbrandende pijn. Het muildier trilt en
wordt weggesleept. Een getekend leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten