'Ik
ben zo zenuwachtig! Waar zijn de augurken!' Magisch-realistisch zwanger
in Tadzjikistan. In dit lawaaiige sprookje een opvliegerig
Aladdin-landje. Luna Papa is werkelijk een knotsgekke film, dus met
gekken en knotsen, en één daarvan rent in de openingsscene al 'als
vliegtuig' door Al-Khor. Zijn zus weet de geflipte kerel tot een
noodlanding te bewegen. Zelf krijgt ze pas de fladderende kriebels als
het theater arriveert. Ze droomt van grote sterren, zoals 'Top Cruise',
en Russische namen die ik alweer vergeten ben. Voor
theatergezelschapspel-melancholie – denk Ozu! – zorgt de komst van de
acteurstroupe dus bepaald niet. Wél voor de beste scene. Shakespeare en
de andere klassieken worden de hele film lang ón stage nogal flauw
belachelijk gemaakt. Maar buiten de in klassiek-Griekse stijl
opgetrokken Sovjet-theaters ontmoet het meisje op een wel heel
bijzondere manier haar gedroomde acteur. Beide glijden door de nacht als
een Shakespeariaanse nimf door het water. Een rokje kruipt omhoog. En
de baby in aanbouw meldt zich meteen voor commentaar. De rest van de
film speuren driftige pa en zijn gezinnetje in genoemde theaters naar de
mysterieuze 'dader'. Wie net als ik kan genieten van net niet
helemaal geslaagde absurdisme (denk Kusturica's Arizona Dream) en de
onnozelheden van Fellini's The White Sheik zit hier goed. Als het moet
óp de kast. Of de auto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten