'Hoe
lang hebben we nou al niet gegeten?' 'Heeft het zin te tellen?'
Toevallig had ik net Het Respijt van Primo Levi gelezen. Een o zo
menselijke herinnering aan die korte periode post-Auschwitz, toen Levi
door Europa dwaalde. Een enorm bewijs van de kracht van kunst ook. In
Démanty Noci beleven twee joodse jongens een veel korter en grimmiger
'respijt'. Ze ontsnappen uit één van de veewagens en zetten het op een
lopen. De ervaringen van Levi zijn daarbij nooit ver weg. Les één in
overleven luidt: goede schoenen. Typerend voor deze film is dat het
pulken in de voetwonden bijna een genot wordt. Pijn is in elk geval nog
niet dood... In hun grote KL-jassen zien de jongens er op een duistere
manier bijna paradijs-vogel hip uit. (Zou er ooit een Tsjechische black
metal band zijn geweest die ze droeg?) Démanty Noci schiet nagenoeg woordloos voorbij. Dicht op de huid van de jongens flitsen kortstondig de bomen en de plaatsen. De extreem psychedelische Eisenstein-editing maakt het
allemaal nog wat onoverzichtelijker. De totale verwarring. Flitsen
vooruit en terug. Premonities die niet uitkomen. Angsten die dat wel
doen. In de finale – en dat is al heel snel, de film duurt maar een
uurtje – gaat een stel aartslelijke oude Duitse mennekes op pad. Geweren
in de aanslag. Zij kennen de 'regle du jeu'. Vrolijke liedjes worden
aangeheven. Een onsmakelijk feestmaal aangeheven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten