'Dudin'
up, dudin' up, like I wasn't wise.' Dwaze zelf-felicitatie van
Hollywood. Nu zijn musicals natuurlijk altijd al onnavolgbaar in het
inzetten van showbiz, maar dit is werkelijk de overtreffende trap. Een musical
over een benefiet musical, met als real life doel geld in te zamelen (!)
voor een benefiet soldatenkantine, gerund door Hollywood. Dat het
eindresultaat riekt naar een showreel lijkt me daarmee verklaard. Toch
doen de meeste schnabbelaars hun best. En de liedjes zijn lekker kinky,
dat soldatenpubliek is immers genoeg schunnigs gewend. 'Love isn't born,
it's made!' Wij danken echter niet alle gelukkige sterren. Erroll Flynn en
Bette Davis hadden thuis mogen blijven. Humphrey Bogart zet zichzelf wél
leuk voor gek, maar die zingt dan weer niet. Eddie Cantor schmiert een
film lang. Ik vraag me af of het split screen trucje – hij speelt twee
rollen – een nieuwigheidje was. Joan Leslie heeft aan één rol genoeg.
Wat een dotje! Immer 'oozin with enthooziasm'. Een memorabel momentje
vormt het korte optreden van Ida Lupino. Ja, ook zij. In een
niemendalletje een coole new wave queen neerzetten, da's knap! Maar de
mooiste scene zit in het begin. In het 'vluchtelingenkamp' op 'vier minuten
van Vine Street'. De wannabe's die het wíllen maken. Kamperend en
hosselend. Misschien ook eens een benefiet dáár organiseren, geachte
producers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten