'He was a strange son for your
pa and me to have.' IJzersterke arthouse-western. Barstensvol
familie-opstellingen en pikzwarte religie. Niet alleen 'that old time
religion' der zwartekousen, maar ook het duistere sjamanengeloof van
de 'natives'. Het gevaar nadert hier zo symbolisch dat zelfs de personages
het inzien. De wraak van de gekleurde Ander op al die jaren van witte uitbuiting
en gierigheid. Een bebaarde Robert Mitchum speelt de zelfverklaarde
'belangrijke' zoon van een rancher family. Zijn cowboydroom wankelt. De
koeien sneuvelen. Een aangewaaide indiaan kijkt toe. Deze 'Joe Sam'
heeft één broer al 'besmet'. 'De zwarte panter waart weer rond, zodra
het gaat sneeuwen', orakelt hij. En het gáát sneeuwen. Het land rond de
ranch verandert in Von Trier-achtige leegte. Decor: non-existent. Eén
groot blank projectievlak van angsten. Ze hadden de lijnen op de vloer
uit kunnen tekenen. Mitchum wil nu eindelijk eens met die
panter afrekenen. 'Zolang ie niet zwart is...' Hij trekt een Freudiaans
felrode jas aan, en gaat met de spirituele broer (in wonderlijke
koeienuitdossing) op pad. Als twee eskimo's door de sneeuw. Op weg naar het
onvermijdelijke. Het merendeel van de tijd bivakkeert deze western
echter thuis, bij de achtergeblevenen. Daar wacht men mokkend en vol
angsten. Buiten helpt Keats: "When I have fears that I may cease to be".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten