'I know it's not thursday.' De rijke,
witte jeugd van tegenwoordig. Booze en blowjobs. Feestjes in kasten
van huizen van afwezige ouders: afwezig zelfs als ze er wél zijn. Ook de
ouders wonen in smartphone en ijdelheid. Enkel stiefpa wil zijn
best nog wel op een history paper doen, want hij zit in een soort David
Foster Wallace trip. Verspilde moeite, natuurlijk. We zijn in uptown
Amerika. Meisjes om te zuchten zo mooi. (Geen obesitas hier.) De beste
van de bubs is het meisje van die history paper. Sluik en verlegen
dwaalt ze op de feestjes rond. Later blijkt ze zelfs ín een locker te
passen. Frêle dromen. Eén keer schiet ze maar uit d'r slof. Als een maat
suggereert dat niets haar interesseert. Ze zoekt gewoon d'r focus nog!
Gym teach James Franco misschien? I wanted to play football for the
coach... Regisseur Gia Coppola – het zal eens geen Coppola zijn – vangt
de levens met de camera als dromenvanger. Paar goeie Vice-liedjes erbij,
en klaar. Vluchtig, maar niet zonder duisternis, want vooral onder de
jongens vinden we het ongemak. Ongedurigheid die niet in
schoonheid sterft, maar tot zelfhaat leidt. De enige plek waar de twee
schoffies enige rust vinden is de art school. De leraar maakt
er rake, stonede kwinkslagen. Speelde Robert de Niro nog maar zulke
rollen. Of het helpt? 'I'm not Bob, I'm not Bob'. De bob willen noch
kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten