'Ik
slaap hier beter. Alsof ik gesynchroniseerd ben met de soldaten. Of omdat zij
voor mij slapen.' De wonderlijke wereld van Apichatpong Weerasethakul.
Altijd onbegrijpelijk, terwijl de parabel toch voor het grijpen líjkt te
liggen. (Hier met de ogen dicht.) Cemetery of Splendour heeft
desalniettemin iets toegankelijks. Een beetje Saramago in de sereniteit.
Thaise soldaten raken door een mysterieuze narcolepsie bevangen. Ze
liggen rij aan rij op bed, in een provisorisch open lucht hospitaaltje.
Dokters en verpleegsters rekken en strekken en doen wat
mindfulness-oefeningen, maar veel verandert er niet. Eén manke patiënte
keert terug naar het ziekenhuis om een handje toe te steken. Ze sluit
vriendschap met een helderziende, die zo haar eigen verklaringen geeft. Al snel zijn er meer geesten dan gezonden. Ik associeer
Weerasethakul zelf vooral met een vreemde erotiek. Het is even wachten,
maar ook deze film kent zijn licht-komische sexy momentjes. Een facial
scrub met een toepasselijke geur. Een deel van een soldaat dat niet
slaapt... Naast de bedden staan van kleur wisselende fluorescende buizen
rechtop. Geen idee wat ze er doen, maar als beeld klopt het wel. Zoals
de film visueel toch al Api's beste werk genoemd mag worden. De roltrappen! Alles
verglijdt. Het medium neemt de manke aan de hand. Het bos in. Zij zien
wat wij niet zien. Tarkovsky's Stalker in de jungle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten