'You can be the boss
down there, I'm boss up here.' Ik wil niet in elk Afro-Amerikaan een
metafoor gaan zien, maar Night of the Living Dead profiteert er toch in
hoge mate van. Dit is de nacht van de omkeringen. Een soort carnaval. De
doden komen tot leven, blanke kantoorlui verstoppen zich met hun
gezinnetjes in de kelder. En Ben, de 'neger'? Hij heeft de touwtjes in
handen. Hij weet hoe het zit. 'With all of us working, we could fix this
place up in no time.' Of zei iemand anders dat... Ik hoop van
niet!. In de klassieke openingsscène valt een vroege zombie een sullig
meisje en haar al even nerdy broer aan. Broer roept plagerig: 'He's
coming to get you Barbra!' Het meisje vervalt in totale staat van
apathie, waar zelfs de sterke handen van de nieuwe boss haar nauwelijks
meer uit wakker kunnen schudden. (Hij doet meestal héél voorzichtig met
ze.) De subversieve 'reign of terror' die Amerika op haar
grondvesten schudt, beweegt zich intussen sloom. De mad men zijn een mash up van
vele clichés. (Een deel kannibalisme, beetje outer space erbij). Echt
eng worden ze nooit. Het knauwen aan botten vond ik nog het onsmakelijkst.
Als meta-maatschappijkritiek blijft de film echter leuk. Black guy gets
to shoot the wite man twice! En het einde is briljant. Als de morgen
aanbreekt, wordt alles weer normaal. En normaal in Amerika... Dat lijkt
me duidelijk. Realisme!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten