'Ik
doe de afwas, maak koffie met room, ik ben zo druk, geen tijd voor een
droom.' Alors, zo klinkt het misschien als poëzie van het simpelste
soort, maar gezongen door Anna... Doorschijnend blank dwaalt de
'réalisatrice' ('zo noem je dat toch?', aldus een hotelklerk) door
West-Europa. Haar lichtheid doet de vrouw wegvallen tegen de muren. En
dan zit ze ook nog uiterst stil. Toch praten de mensen wel tegen haar.
Op haar tabula rasa-reis ontmoet Anna verwante zielen, oude vrienden en
nieuwe lovers. Chantal Akerman toont de wereld van haar alter ego in
nachtelijke seventies-kleuren. Zeker in en om de trein werkt dat
fenomenaal goed. De treinkolossen slepen zich voort in een spiegelende
mist van blauwig metaal en eindeloze deuren. De weg naar Welkenraedt.
Voor poëzie hoef je enkel uit het raam te staren. En in een typisch
minimalistisch Akerman-shot gebeurt dat ook. Enkel nog uitzicht, terwijl
de dialogen doorgaan, maar de mensen verdwijnen. Een intense blik. Van
de ontmoetingen blijft de Duitser bij. Hij is perfect ná
The Girl on a Motorcycle. Beide films gaan over de moderne vrouw, de vrouw die alles
kan, en van zichzelf moet. Nog veel persoonlijker wordt het met moeder.
Natuurlijk, de moeder. Men bedenke hoe Akerman eindigde. Ze maakte een
einde aan haar eigen leven na het overlijden van haar mama. Moeder: 'Ik
zal niet altijd bij je zijn.' Anna: 'Jawel.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten