vrijdag 22 juli 2016

The Atrocity Exhibition

'If it was intended as therapy, the question arises: for whom?' Tarkovsky ontdekt the pornogravsky. The Atrocity Exhibition zwiert van associatie naar associatie. Voorbij het begrijpen, richting het Freudiaans onbewuste. Of zoals het zelf stelt: 'The undeniable link between science and pornography.' Ik betrapte mezelf aanvankelijk op een pijnlijk soort onwil. Een bijna letterlijk zúigende, pneumatische film zoals deze, vereist nu eenmaal concentratie. Moeite. Niets wordt hier op een presenteerblaadje aangereikt. Het komt goed vanaf het aha-moment dat auto's beginnen te crashen. Crash test dummies zakken fluïde ineen. Aha! Ballard dus, en diens smeltende seksualiteit van de machine. De low-budget adaptatie van regisseur Weiss goochelt met geleende beelden, maf acteerwerk, en een heel fijne spacy soundtrack, al moeten we toch echt een minpuntje voor Gorecki rekenen. Door de hypnotiserende opeenstapeling van geweld en seks ontstaan langzaam realisaties. Beleefde VS hun eigen atoombom pas echt in anti-these Vietnam? Toen zagen ze pas on screen - echter dan echt - wat voor bloedbad ze in Japan hadden aangericht. En dan het mooiste shot: een man in uniform naast een gigantische ijzeren 'grijper'. Wellicht gewoon een constructie om autowrakken op de vuilnisbelt te deponeren, maar het lijkt net De Hand der Mensheid die De Bom dropte.

Geen opmerkingen: