'If it was intended as
therapy, the question arises: for whom?' Tarkovsky ontdekt the
pornogravsky. The Atrocity Exhibition zwiert van associatie naar
associatie. Voorbij het begrijpen, richting het Freudiaans onbewuste. Of
zoals het zelf stelt: 'The undeniable link between science and
pornography.' Ik betrapte mezelf aanvankelijk op een pijnlijk soort
onwil. Een bijna letterlijk zúigende, pneumatische film zoals deze,
vereist nu eenmaal concentratie. Moeite. Niets wordt hier op een
presenteerblaadje aangereikt. Het komt goed vanaf het aha-moment dat
auto's beginnen te crashen. Crash test dummies zakken fluïde ineen. Aha!
Ballard dus, en diens smeltende seksualiteit van de machine. De
low-budget adaptatie van regisseur Weiss goochelt met geleende beelden, maf
acteerwerk, en een heel fijne spacy soundtrack, al moeten we toch echt
een minpuntje voor Gorecki rekenen. Door de hypnotiserende
opeenstapeling van geweld en seks ontstaan langzaam realisaties.
Beleefde VS hun eigen atoombom pas echt in anti-these Vietnam? Toen
zagen ze pas on screen - echter dan echt - wat voor bloedbad ze in Japan hadden aangericht.
En dan het mooiste shot: een man in uniform naast een gigantische
ijzeren 'grijper'. Wellicht gewoon een constructie om autowrakken op de
vuilnisbelt te deponeren, maar het lijkt net De Hand der Mensheid die De
Bom dropte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten