'Als je een vriendje hebt.' Frank
en Frey in dat prachtige landschap van Noord-Iran. Groene heuvels,
stoffige weggetjes en wuivende olijfbomen. Het is de handtekening van
Kiarostami, hier overigens enkel scenarist. Opnieuw gaan wat kinderen op
een ogenschijnlijk eenvoudige queeste, die vervolgens onwaarschijnlijk
filosofische proporties aanneemt. Voor het zover komt, kijkt een nieuwe
leerling uit het raam. Het regent. Stevig. De leraar raakt geërgerd,
maar de jongen heeft nog nooit zoiets gezien. 'In Iran treffen we 3
klimaatzones' begint de leraar dan maar. Na school maakt de dromer een
vriendje. Die mag de les niet in, omdat hij een raampje moet bekostigen.
De regenbewonderaar regelt de tomans – met pesterige hulp van het
onvermijdelijke zusje – maar daarmee verdwijnt het probleem van zijn
veel armere maatje nog niet. Het grootste deel van de film is
gewijd aan een eenzame tocht door dat onmetelijke landschap. Liftend
achterop de 'trekker met aanhangwagen'. Bij pa in de fabriek. Door berg
en dal. De doorzetter lijdt als
een piepjonge Marlon Brando. Hij draagt meer dan alleen die ruit. Hij
draagt de film. Ik hoopte even dat we een filmshot metafysisch in de
rechthoek zouden zien spiegelen. Wordt de jongen Atlas of Lazarus? Ook
hij kijkt door een raam naar de regen. Glasheldere beeldpoezie met
literaire allure.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten