De stille
kracht van pure acrobatiek, je ziet het eigenlijk niet zo vaak in
cinema. Daarvoor moet je naar het circus of het ballet gaan. Terwijl
veel actiefilms onder het oorverdovend lawaai van pistoolschoten
natuurlijk wel degelijk van acrobatische stuntmensen gebruik maken. Maar hun
evenwichtskunsten vallen pas echt op als je er één rustig shot mee vult.
Op een strand. Op een paard. Het is hier de briljante openingsscene van een
wankele film. Dezelfde stunt bijvoorbeeld wordt later compleet overbodig
herhaalt. Alsof de kijker dat moment 'ooit' zou vergeten. De stuntman
heeft op een filmset een dwarslaesie opgelopen. Ik hoopte daarom op
veel flashbacks naar die film in film-film. De wereld van Napoleon zou
zijn huidige toestand dan kunnen spiegelen. Op zijn minst zou je het
ongeluk dan kunnen zien aankomen. De psychologie van hoe en waarom het
mis ging. En Équilibre hobbelt echter vrij standaard verder. De depressieve man
maakt kennis met een vrouw. Zij is van de verzekering. (Een heuse
Adjuster, het blijft een fascinerend baantje.) Man en vrouw zitten beide
vast in een tweedekeusleven en hebben een talent dat ze niet (kunnen)
ontplooien. Ware dit Hollywood dan kregen ze elkaar. Het is arthouse,
dus het blijft bij de haren los, en de les geleerd. Strafpuntje nog voor
het 'un ans plus tarde'-einde. Al mag de muzikale acrobatiek er daar
ook zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten