'There sure is a lot of blood
inside of people.' Merkwaardige jongeren-film van Coppola. Misschien lag
het aan de director's cut. Ik vrees dat de boel daardoor enkel
verslechterde. Afgaande op deze twee uur boekt Philip Kaufman een
simpele overwinning met zijn Warriors. (Toch nagenoeg dezelfde film.)
Het merkwaardige aan The Outsiders zit 'm in de intense, soms bijna
homo-erotische mannelijkheid. Broertjes liggen in bed te knuffelen.
Vriendjes knippen elkaars haar. Er zijn vriendschapsbetuigingen bij
zonsondergang, en de liefde kent géén gang-grenzen. 'They used to buddy
around together playing football.' Vrouwen zijn volkomen overbodig in het Pippi
Langkous-huishouden van de hoofdfiguren. Chocoladetaart en Budweisers,
meer hebben gabbers Estevez, Dillon, Cruise, Lowe en Swayze niet nodig.
De outsider onder de outsiders is de buurjongen met het latino kleurtje.
Macchio loopt met uiterlijke en innerlijke littekens van een eerder
'rumble' rond, en zwelgt in zelfhaat. Zijn plotselinge momenten van pijn
doen de film steeds kortstondig opflakkeren, De doordenderende
soundtrack knalt er vaak al te duidelijk doorheen. Elk scene een beschrijvend
liedje. Raad het plaatje: ('train arrive 16 coaches long', 'we got no
pane in this old window', 'my hair is a mess'.) En de vrouwen dan? Die
kunnen echt niets goed doen. Inclusief heuse slotschuldbetekenis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten