'Ik heb op dit moment géén gedachte,
maar ik verwacht er wel een.' Blokken met Antonioni. Gestoorde
schuifspelletjes. Ooit stond er een kampioensfoto van PSV in de
Volkskrant. Je zag een gigantische grijze muur, met aan end een mannetje
op een balkon dat de schaal omhoog stak. Da's die Antonioni-vibe.
Totaal weggedrukt tussen massieve muren. Zelfs een boekenkast lijkt een
gevangenis. Jeanne Moureau sjokt door de blokkendoos Milaan, langs de
laatste restjes van haar relatie. Het leven dat er nog is, gaat eraan.
Letterlijk. In de openingsfase bezoeken Moureau en Mastroianni een van
de weinige dingen die ze nog delen. Een vriend in het ziekenhuis. 'De
vakanties in mijn leven zijn best ironisch', grapt de stervende.
Moureau's mondhoeken gaan alvast wat meer richting haar 'resting bitch
face'. (Wie doet dat beter?') Mastroianni bekijkt alvast wat 'nieuws'...
In mijn favoriete sequentie laat de film hem in de steek. Moureau,
daarin ga ik helemaal mee. Ze laat zich door een taxi 'buiten de
binnenstad' rijden. Hier botst het verbrokkelende oude op het nieuwe. In
dit aftandse verleden ligt het laatste beetje hoop. Tegen de
achtergrond van de Breda-fabriek steken jongens vuurpijlen af. Alles
gaat in rook op. In verschroeiend realistisch zwart-wit. En Monica Vitti
blaast de kaarsjes op het eindeloze feest uit. 'Jullie hebben me
uitgeput, jullie twee.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten