Absoluut niet voor spoilers-haters bestemd!
'It's a paradox, right? But it can't be paradoctored.' Een heuse
spa-cis travelfilm. Time en genderbendin'. Dat past wel bij déze
tijdsgeest. Een mindfuck op zijn slakjes. Het plottwist mes snijdt aan
de onderkant... Oké die was flauw. Predestination is genieten voor de
fans van Gattaca en The Adjustment Bureau. Zeker de eerste helft
voltrekt zich in een verrassend rustig arthouse tempo. We zijn in Pop's
Place. Barman Hawke luistert. Mysterieuze hoedenman Snook vertelt. Vaak
ergert voice-over me, maar nu zat ik dik dertig minuten ingetuned. Het
opgediste verhaal is een wonderlijk amalgaam van sci-fi invloeden, met
een onfeministische spaceschool als klein M/V hoogtepunt. En papa's
café... Dat schemert blauw buiten de tijd, tegen de lucht van Blade
Runner. Het verleden als science-fiction film, nep omdat het nooit was.
Een fictieve seventies. On'hersteld' en onbesneden. Een van de eerste
hints vormt het horloge van Hawke. Een ding met een bespottelijk groot
jaartal. Het lijkt een slimme vorm van expositie. Voor de kijker. Maar
het dient dus als een handvat voor het personage. 'Jumps can be disorienting.'
Wanneer Hawke zijn tegen-verhaal begint, en de tijdlagen en lichamen
zich ontvouwen, wordt het allemaal ietsje commerciëler, maar slim blijft het. 'I
have clippings from the future. Clippings from futures that never
happened'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten