'Hij is aan
een parachute neergekomen achter mijn huis. Ik deed alles wat ie zei.' Hét beeld van de film. Als een giftige kwal prikkelt de uit de
hemel neerdalende Dorbeck de fantasie van dromer Ducker. Misschien moet
je zelfs zeggen, Dorbeck insemineert Duckers dorre geest. Aan de rand
van Voorschoten lijkt de parachute immers ook wel wat op een zaadcel.
De saaie sigarenboer gaat bijkans door het lint. Dit is zijn kans! Je
hoort Hermans haast cynisch grinniken. De adaptatie van Rademakers
bekijkend, begrijp ik ook weer wat beter waarom Hermans zó tekeer ging
tegen Weinreb en co. Lafheid valt te vergeven. Pseudo-heldendom nooit.
Gedurende de film worden ook wat andere stokpaardjes van Hermans
bereden. Elke kans om een dokter te dissen moet je pakken. ('Ga maar een
week in bed liggen.') Zelf vond ik de hoestbui een mooie echo en
voorafschaduwing. Duckers vrouw hoest aan het begin, hijzelf tijdens het
heerlijke hysterische end. Hermans zou het de laatste twintig jaar van
zijn leven doen, in haast onstuitbare buien. What would Freud say? Iets
met opgekropte woede tegenover een vader-figuur misschien? Waar hangt de
papa van Ducker eigenlijk uit? Zijn moeder is alvast gek geworden. Klein
dankwoordje nog aan Heineken die het prachtige nouvelle vague-kakmeisje
Nan Los de film in wurmde. 'Neemt u plaats meneer, we houden van een
snelle bediening.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten