'Later gaf de priester me
pepermuntsnoepjes...' De katholieke kerk. Scientology maal duizend wat
betreft gruwelen. Die handen reikten pas echt ver. Wat ik niet snap is
de globalisering van het misbruik. Je kunt je makkelijk voorstellen dat binnen één door priesters geleide kostschool anno 1950 wat misgaat. Maar
overal? Van Ierland tot Chili. Wat zit er dan in hemelsnaam wel niet
allemaal verkeerd in je organisatie... Regisseur Lorrain (van No) gaat
in El Club de confrontatie aan. Verbaal onwaarschijnlijk expliciet. Hij
voert een Maradona-achtige 'gek' op die bij een katholiek rusthuisje
gaat staan schreeuwen. Details. Almaar ranzigere details. Tot het bijna
absurdistisch komisch wordt. Ik had wel een artikel van Reve over deze
film willen lezen. Het Ezeltje is er niks bij. In het 'rusthuis' zitten
wat verbannen voormalige geestelijken. Vuistdiep in die ontkenningsfase. Ze
worden vertroeteld door een zuster die zelf ook wel wat op d'r kerfstok
heeft. Na een incident stuurt de 'nieuwe kerk' een 'Vaticaanse
bureaucraat'. Hij begint interview af te nemen met de onwillenden. Zij
draaien liever eeuwig ontkenningsrondjes, net als hun hazewindhond.
Tijdens de finale gaat Lorrain de woorden uit de weg. Wellicht terecht,
maar ook wat jammer, door de nogal overheersende cello-muziek. Al blijft
Arvo Part – goddank – uit. Spiritualiteit wringt hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten