'Denk
je dat we hier geen wetten hebben?' De progressieve intellectueel met
de hipster-bril in Iran. Hij is na jaren teruggekeerd uit het buitenland.
Naïef, en een beetje ijdel wellicht. 'Ze hebben het me zelf gevraagd!' De man blijft een ongewenst element, verzeild in de molens van
staatsapparaat, en in de klauwen van de 'ratten' die wél weten hoe de
wieken draaien. Op dat niveau bestaat A Respectable Family uit het
bekende werk. Kalende baardmannen in grijze pakken die namens de geheime
dienst jouw boontjes komen doppen... Doe dan maar de 'backstory'.
De universiteitsman groeit op tijdens een Iran-Irak oorlog. De grauwe
flashbacks worden doorsneden met journaalbeelden vol gruwelen. De
strafste ervan bevat geen bloed, maar zindert sereen. Een stel
kindsoldaten raakt tot tranen toe in vervoering als ze hun messias
Khomeini zien. Opgezweept tot het martelaarschap zullen ze sneuvelen.
Hetzelfde overkomt de broer van de intellectueel. Diens begraafplaats is
nog altijd één groot nationalistisch eerbetoon. De tocht naar het graf
vormt de beste fase van de film. Langs de hel-weg van Teheran branden
autowrakken. In de andere flashbacks neemt het melodrama het helemáál
over. Een electroshock voor de ogen van een kind, waarom niet? In 'het
nu' van de film voelt het wat onuitgewerkte gekonkel en gekronkel over
geld haast 'gewoon'. Weinig respectabel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten