'Niet
kruimelen, niet slurpen! Eert het Duitse brood.' Een onverbloemde
flashback naar de middelbare. Tijdens de Duitse les keken we vooral
films. Oorlogsfilms. Alsof het land werkelijk niets anders te bieden heeft...
Wanneer de juf een les later vergeten was waar we waren gebleven,
begonnen we gewoon opnieuw. Zo is dit allicht de derde keer dat ik
Europa, Europa zag. Het levert een vreemd déjà vu gevoel op. Scenes die
ik me totaal niet herinnerde, bleken plots heel bekend. Hoeveel beelden
zitten er dan in een hoofd!? Een scene die me wél vooraf bij stond,
duurt helemaal niet zo lang. De idiote ontmaagding van 'Hitlerjongen
Salomon'. Die treinflits zal ongetwijfeld tot klas-lachsalvo's hebben geleid.
Het wonderlijke verhaal over een joodse jongen die onder de nazi's vóór
de nazi's schuilt, had door zulke piemelige details een Italiaanse
farce kunnen zijn. De film schippert dankzij de bizarre feiten tussen
gruwel en en een haast komische verbijstering. Solomon kán niet kapot.
(Al mislukt zijn voorhuid-herstel...). Meestal raast de film de meer
verstilde momenten subiet voorbij. Geen seconde respijt. Het korte moment van
broederschap met de homoseksuele 'schauspieler', vergeet ik nu in elk
geval niet meer. Vriendschap tegen ontworteling. 'Is het niet moeilijk
iemand anders te spelen? Veel makkelijker dan jezelf.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten