Çiplak

Naakt. De Turkse lente is aangebroken op de plaatselijke tekenschool. Gooi je kleren weg en voel de vrijheid. Çiplak ('naakt', dus) haalt de invloeden op onverwachte plekjes. Peter Greenaway in Turkije! Niet alleen de onopgesmukte lichamen zijn weelderig. Ook het licht schittert in zinderende pracht, en het valt vol door vele ruiten. Twee mopperende voyeuristische echtgenoten bekijken hun vrouwen... Wat doen die nu!? Wat moeten zíj nu? De twee kerels gaan ten einde raad bij de hoeren vragen wat ze ervan (moeten) denken... Van zulke wel erg koddige passages moet de film het niet hebben. Het omaatje mag achter het behang. (Zij is tevens een van de weinige die de kleren aanhoudt.) Magisch wordt Ciplak juist wanneer er niet wordt geraaskald, maar er zachte klassieke muziek klinkt. Een schilderijententoonstelling. Corelli en co strelen de snaren. Beeld en geluid gaan een cinemagische synthese aan. De openingsscene alleen al. Een ongedurige man zit ineengedoken voor een stoer staaltje street art. Kijkend naar het verkeer dat wij niet zien. Pure abstractie. Elke beweging de juiste in een tentatieve choreografie. Als Mark Cousins een slimme selectie van fragmenten uit deze film in een docu zou tonen, had je de ideale gedroomde film. Het geheel is niet zó goed als die droom, maar toch. Weg met degelijkheid.