'I feel like
it'll be cathartic.' 'How?' 'Maybe not cathartic, but less interesting.'
'Those are 2 completely separate adjectives!' De debuutfilm van Alex
Ross Perry zit natuurlijk vol bitsigheden. Nog niet allemaal
perfect gevijld, maar de stijl en het talent zijn daar. The College
Wheel heeft echter ook nog genoeg trekjes van een oefenfilm. Matige
zwart-wit beelden, bijvoorbeeld, en het acteerwerk neigt naar amateurisme. Sommige van de grappen zie je bovendien van een
kilometer aankomen. In combinatie met de beelden wordt het dan een niet
zo grappige Clerks. Zeker als men tongue in cheek racistisch uit de hoek
komt. (Letterlijk en figuurlijk geen 'color' te zien trouwens...) In die
goeie Ross Perry traditie is de meest irritante stoker een hoogstemmige
en hooggestemde neuzelaar. Een echte Ross Perry-man. Dit stereotype kent hij vast van de spiegel, en lult hier al perfect pedant. Broer 'lief' moet met
zus op pad om haar spullen op te halen bij de college professor, met wie
ze een relatie had. (Oh Amerikaanse academia!) De zus mokt als het verwaande
typetje met tv-ambities in een 'like this' 'like that'-taaltje. Het is
niet zo'n beste rol en dat valt juist op omdat Ross Perry later wél
excelleert in vrouwenrollen. In het familiale sparwerk valt er echter
genoeg te halen. Het verrassend sterke melodromatische einde bijvoorbeeld. Net Conserve van Hermans. 'And you guys
get each other, which is so rare'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten