'Als kind hield ik
me stil. Nee dat klopt niet, stilte hield mij vast.' Mauvais Sang doet
ademen. In al de stiltes die er vallen. Geen ongemakkelijke. Gewoon, het
transistor-ruisen van de harten. Het spektakelduo Carax en Lavant kan zelfs
sereen zijn te midden van een parachutevlucht. Contemplatief tijdens een
schietpartij. Innig verbonden op een scheurende motor. Alles haakt perfect in
elkaar. Mauvais Sang moet je eigenlijk gewoon ondergaan. In de eerste
plaats voor de force nature Lavant. De man die piepjong al stokoud was.
De trucjeskoning, met kaarten, stemmetjes en dat magere lichaam. De
nobele wilde ook, in zijn eerste shot lijkt hij wel een wolfmens. Carax
plaats hem hier in een prachtige, sprookjesachtige setting. Een
dystopisch Parijs zoals dat van Jeunet en Caro. Veel grijstinten, en
wanden die abstract expressionistische schilderijen vormen. De
stoeptegels branden duivels, want Halley's komeet zweeft voorbij. In de
bloedhete nacht gaan Levant en co dan maar in een cabrio rondjes door
Parijs karren. Het lijkt Gatsby wel, ook zo'n afdaling in een urbane
hel. Modern love. Levant wordt ingehuurd door twee oude kerels die een
virus-stam willen stelen. Met een titel als Mauvais Sang moest er ook
wel een fijne AIDS-metafoor komen. Het geeft nog een extra apocalyptisch
zetje. Binoche kijkt mee, Delpy rijdt mee. En Levant. Hij denkt en
danst. 'Ik houd van vrouwen in een spiegel.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten